Rumeysa Sakarya Şiirleri - Şair Rumeysa ...

Bazı geceler iki şarkılıktır ömrüm,
Bazı geceler ise asırlarca yaşarım.
Bazen çiçeği koklar ve oracıkta veririm canımı,
Bazen de daha yapacak çok şeyim olur,
Bu hayattan alacaklarım daha vardır.
Bazı zamanlar kararlar alırım yanlış, doğru.

Dünya kaç yüzyıldır dönüyor, kaç milyar canlı geldi geçti şimdiye kadar, ben ise ancak bir iğde ağacının yaşamı kadar nefes alıyorum, sonrasında ölüyorum.
Yaşam sürem dünya için bir önem arz etmiyor, hayat bensiz sekteye uğramıyor, doğada bir kavak ağacı bile benden daha çok vâr oluyor ve tarih kitaplarında yazılmıyoruz çoğumuz, önemsiziz.
Ama insan eşref-i mahlukat, yaratılmışların en şereflisi değil mi? Ben biriciğim aslında, herkes gibi. Dünya için önemsizim fakat, aslında kainat için en önemliyim, olmazsa olmazım, evrenin çekirdeğiyim…Bu ayrımı yapabildiğimizde tamamlanacak eksik olan her şey zaten.
Susmak güzeldir diye savunacaklar,
ama bunu çok konuşarak yapacaklar.
Yalnız kalmak lazımdır diyecekler,

Çok güzel günler yaşadım,
Özel olan,
Beni genç gibi anlatan,
Yaşıma ait anıları yaşatan.
Bir manzaraya baktığında,
Aynı yeri görebilmenin sevincini de tattım.

Meyl benim,
Meyl ben’im.
Zıtlıklar başkenti burası,
Zıtlıkların ahengi.
En yakın, en sıcak, en uzak, en soğuk,
Bazen dost, bazen sevgili,

Bir pazar kahvaltısında yine buluşalım,
Sen uzun göçlerini anlat saçlarından bahar giderken,
Ben bu son baharın son çiçeğini vazoya koyayım.

Bir pazar kahvaltısında yine buluşalım.
Sen kayıp dağların hatıralarını anlat korkularıma,

Sadece sevdim dedim bu şehri,
Benim olsun demedim ki.
Sevdim dedim onu,
Sevdimse hep yanımda olsun demedim ki.
Başka yerde olmasına da göz yumdum.
Şehrin ışıklarının sönmesine de.

Şiir neme gerek deme...
Kimsesizliğini, hasretini,
Aşkını, nefretini,
Sözsüz nasıl anlatacaksın?
Ya susacaksın, ya dizelerle konuşacaksın.
Bu arada aşkla nefret de kardeş değildir...

Biz de onlardan oluyoruz,
Sıradan teselliler verenlerden.
Hayatın kıymetini geç bilenlerden.
Ve bunu kendinden toylara hep söyleyenlerden.
Bıkmadan, usanmadan ve sıkılmadan.
Biz de sıradan oluyoruz kardeşim.

Bir sokağın sessiz sakini,
Yürüyordu usulca yolunda.
Sıkıldığını fark etti aynı güzergahtan,
Bir köşe gördü orada.
Dönmek istedi, yolunu değiştirmek istedi,
Bir döndü ki çarpıştı bir yürekle,

Tabip deşmez artık,
Çaremi bildiğimi öğrendi.
Bir nevi intihardı bu,
O bile ‘deli’ dedi…

Rengim kaçtı, uykum geldi,