Rumeysa Sakarya Şiirleri - Şair Rumeysa ...

Perdeleri kapatmayın,
Şarkıları susturmayın,
Bekleyin anlatacağım birazdan.
Arabayı çalıştırmayın,
Kaşları çatmayın sakın!
Durun, bitmedi daha hikaye,

İnsan,
Babannesinin her bayram ettiği,
“Allah seneye yine erdirsin.” duasını,
Geçen bayram yanında olanları,
Bu bayram mezarlıkta ziyaret edince anlarmış.
Dillere pelesenk olan bu dua,

Bazı şehirler vardır,
Sonra, bazı şiirler vardır.
Hatta gitmekle başa çıkılmayan yollar,
Varılmayı hak etmeyen kasabalar,
Varılınca pişman olunan tatil köyleri vardır.
Bir de has köyler vardır ki;

Gözlerim nerede?
Bir suyun akabileceği en uzak yerde.
Gözlerim nerede?
Bir çocuğun bakıp iç geçirdiği vitrinde.
Gözlerim nerede benim?
Ablamın yüreğinde, kederinde.

Her doğan insan aynı şeyleri yaşıyor,
Kendisini tanımaya başladıktan sonra,
Hep aynı yaşta vazgeçiyor çoğu şeyden,
Aynı yaşta seviveriyor bazı şeyleri,
Ve hep yakın zamanlarda fark ediyor her şeyi.
Sokakta oynamayı çok eğlenceli buluyor,

Rüzgar da haklı, sevgilinin saçlarını savuramadıktan sonra ne diye essin?
Yollar da haklı aslında, beraberce yürünmedikten sonra niye uzasın?
Şairler de haklı ona bakarsan, kalpleri dolduramadıktan sonra neden yazsınlar o muhteşem şiirlerini?
Deniz de haklı, aşığa seyir olamadıktan sonra neden güzel olsun bu kadar?
Yıldızlar da haklı, kimse dilek tutmazsa niye gitsinler oradan oraya?
Dünya da haklı, içinde mutsuz insanlar varken nasıl dönsün?

Yan odadasın,
Beş, bilemedin on adıma gelirim yanına,
Şarkılarına ortak olurum,
Sor, bilemezsen giderim.
Saçlarına bir bahar fısıldar,
Ellerindeki kışa güneş üflerim.

Her şeyin ilk zamanları güzeldir.
Sabahın ilk ışıkları,
Yağmurun ilk damlaları,
Bir bebeğin ilk adımları ve.
Tanıştığın insanın ilk zamanları,
Gözlerinden düşen ilk gözyaşları,

Herkes ayrı ayrı,
Bir araya toplamak imkânsız.
Her âlem başka başka,
Hepsini aynı kılmak imkânsız.
Her acı tazecik,
Unutturmak, merhem olmak imkânsız.

Uzun dizelerin bir sahibi var zannederlermiş,
Herkesi aşık ya da dertli bilirlermiş,
Bilmezlermiş böyle olmadığını,
Kalem neden oynar hiç bilmezlermiş.
Susmazlarmış,
Konuşup durur, tuzları basarlarmış,