Rukiye Koç Şiirleri - Şair Rukiye Koç

ve yine ayrılığın kara çehresi arsızca dikildi karşıma,
kavuşmalar bakakaldı ardı sıra
sessizliğin sesleri ile hemdemiz ya,
soğuk duygular topladı karabulutları,
ve kapladı dört bir yanı,
yağacak işte, yine yağacak

“çokların içinde elde kalan bir hiçlikti”derken,
masalda bitmişti zaten,
zira kalbin tıkandığı yerde, akıl çoktan elvedalara boyun eğmişti…

evvel zaman içinde diyerek başlamıştı her şey,
ve evvelin içinde yaşanmış kaybolup gitmişti bir bir,
yandı bitti kül oldu diye bitmişti ya aşkları,
sebebi masallara emsal hayallerde aranmıştı...

sözler sükunete dolanmıştı,
duygularsa hüzne gebe,
hayatın bu yüzü değildi aşkın murad ettiği,
sevgiler yalnız, sevenler ayrıydı,
sözler sükunete dolanmıştı,
umutlarsa bilinmeze...

anlayamamıştı insanoğlu,
kazandım sandıklarına aslında hiçbir zaman sahip olamadığını,
bulamamıştı elindeki acziyet anahtarının açtığı o ulu kapıyı...
ve insan yine aldanmış ve yine yanlış kapılara dayanmıştı...

büküldü beli ilkin,
düştü sonra, ve bitti,
kayboldum sandı yoklukta!
yine yanıldı,
yine kandı,dokunan sessiz ilhamların coşkun tesellileri diriltti,
tuttu elinden kaldırdı hayata…

konuştukça çoğalan sessizlik,
acıtır duyguları,
gömer kuytulara,
yayılır üstüne bi kucak dolusu hüzün,
ve akıbeti sadeleşir o yalnızlığa....

sevdim dedi gönül,
sevmeyi bilmeden...
şaşkın duyguların esaretine mahkum etti işte herşeyi,
ve anlamını bulandırdı sevmenin,
oysa tek muradı vardı gönlünün,
kullu ile O'nda kaybolmak...

Barışın kanatları altında olsam kardeşim Zeynep ile, yüzümde yol tutmuş gözyaşları acıtmasa ruhumu.

Barışın kolları sarıp sarmalasa kardeşim Zeynep’i, beni. Ürkmesek! Yıkılmış yakılmış yok olmuş hatıraların içinde. Barış korkutsa onları, çatsa kaşlarını, annemi, babamı, arkadaşımı öldüren silahlı adamları. Gitseler uzaklara dönmeseler bir daha ve kardeşim Zeynep ile, tutunsak sımsıkı hayata ağlamasak, acı çekmesek. Çiçekler açsa, kuşlar şakısa, ayağımızda mayın patlar mı korkusu olmadan koşabilsek dağda bayırda… Sokaklarda şekerci amcanın sesi yankılansa feryatlardansa..Ve uyusak kardeşim Zeynep ile, uyandığımızda her şey gülümsese bize, acılarımıza merhem olsa, unuttursa kalbimizde ki o derin yaraların hatıralarını…

Barışın kanatları altında olsam kardeşim Zeynep ile, yüzümde yol tutmuş gözyaşları acıtmasa ruhumu..

demiş gönül;
"hayır! sevmek böyle birşey değil"
durmuş sonra, beklemiş sorsunlar;
"peki nasıldır sevmek" diye
beklemiş, beklemiş, yine beklemiş...
kimse merak etmemiş,