Rifat Kaya Şiirleri - Şair Rifat Kaya

Anâsır-ı Erbaa hak zikrini eyledin
Hoş gördün vefa serdin iyi ki geliverdin
Dergahında gül ektin deste-deste derledin
Alp eren Server’ı hak velisi Mevlânâ

Yâr telinde tınladın kibir kirden pâkladın

Gözleri gözlerimde
Yüzü yüzümde.
Saçları boyunbağımda
Tenimin esvabında.
Gülüşü, beynimin tınlamasında.
Başımdan tırnak ucuna

İki gözü iki çeşme, ağlar âlemin haline.
Aç-lâ ilaç derdi deşme, kapılmış çile seline.

Kimi ağlar, kimi yanar, şanına derbederine...
Oyuk-oyuk çor dökerler, şelâleden göz ferine!

Sevgi ister saygı ister gönül saniye-saniye
Odunda kavrulmak ister közde yel’liye-yel’liye
İster sevsin ister saysın ölmek ister ölesiye
Yeter ki şırıldıyarak bu gönül şefkati görsün

Her gün ömürdendir gönül yakma-yaktırma senseni

Baba/m
Aç iken çoluk çocuğunu doyuran
Borandan barandan kem gözden koruyan,
Saç başı aile efrada aklayan,
Allah’ına kurban şah damarım babam.

Senleyim Diyarbakır seninleyim
Dem-dem kıpır-kıpır yüreğindeyim
Sızım-sızım gönül seferindeyim
Bağda öten bülbül sinesindeyim

Çift baş kartalın yüreğindeyim

Kul himmed diyarında alemdar Hasan baba
Alperen gönül eri hak deren müjdecisi
Yesevî bağın tomurcuk gülü bağbancısı
Hak serdarı âlem-tâb mihmandar Gıj Gıj baba

Şarıl-şarıl akarsın deryanla gönüllere

Neden feryad edersin divane gönül,
Narin tende figan eder darağacı.
Taşmedrese de şakir-şakirdar bülbül.
Şivana boğulmuş bağda gül ağacı.

O ne yürek ki, toplamış sinesine

Baharı yazı kışı adaşı gönül,
Gecesi gündüzü kan kardeşi gönül.
Saçından tırnağa yağmura eş gönül,
Yetmez mi akıllan zır zır deli gönül!

Özü sözü kazma kürekle kazarsın,

Aldın gönül beni benden erittin dem be dem
Köle ettin yar kapısına ruhen temelden
Beni veriverdin tâ ellerine ciğerden
Salına-salına dolanıverdin nazik tenden

Damardan dolana-dolana yek oluverdin