Rızkımız, hasret sarması;
Giysimiz, yalnızlık hırkası.
Candan seven kalmamış;
Toprak, toplamış herkesi.
Sana ben, gül diyemem;
Ki, mutlu degil, her gülen.
Sana ben, gonca derim;
Ki, güzeldir bir çok gülden...
En vefalı şeydir, nihayet gelir;
Sebep aramaz hiç ölüm.
Son bulur hayat, ansızın;
Veda bile edemeden birgün.
Sevenler...
Üzülürken, kaybettikleri için seni;
Bakışlarını özlüyorum;
Canımı okusa da...
Şefkatine susuyorum!
Güneşi hissediyorum;
Dokunamasam da...
Gözlerinde, günün aydınlığını seziyorum...
Şiirlerim az gelir;
Yetmez hiç kelimeler...
Güzelliğin tek tarifi,
Sanki o sürmeli gözler...
Tam ortasındayım, kahreden ateşin;
Ama sıcak değil, ruhumu kavuran, o güzel gözlerin!
Sensizlik kadermiş, çaresizim neyleyim...
Nihayetsiz çöllerin, vahasını özledim,
Bitmez ya, kavuşmakla birgün biterse, sana olan hasretim;
Güler o zaman, yüzüme hiç gülmeyen kara talihim!!!
Sen işlemedigim bir günah,
En sevdiğim hayalsin!
Sen ey kalbimin nazlı goncası!
Sen, sahip olmadigim hersey...
Tarifsiz ve güzelsin...
Heyecan verir, en az ilk verdiği gün kadar, hiç azalmadan.
Bir kördüğüm, anlatılmaz ve sapa sağlam.
Sonrası, sensizlik ki tam bir uçurum, istenmeyen, kaçılan.
Engelledi beni hayat, söndü ışığım;
Gerçi bu duruma, ben pek alışığım.
Belki biraz uçuk, birazcık da kaçığım;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!