Özlemek nedir Şiiri - Turcan Durmuş

Önce sevdiğiniz terk eder sizi, yavaşça, sessizce, bir rüzgârın yaprakları savurup götürdüğü gibi, ve onunla birlikte uykunuz da gider, sanki bir daha asla geri dönmeyecekmiş gibi. Uzun, dipsiz, sabahı olmayan gecelere mahkûm olursunuz, her gece karanlık bir labirentte kaybolmuş gibi, yıldızların bile size yol göstermekten aciz olduğu bir boşlukta. Sonra, zaman geçer, ama ne sevdiğiniz geri gelir ne de onunla birlikte giden o derin, huzurlu uykunuz. Geriye sadece bir yankı kalır, bir anı, bir hayal, belki de hiç yaşanmamış bir rüya.

Aslında ayrılık değildir insana en çok koyan, o değildir asıl yaralayan. İnsanı en çok kıran, gidenin aslında sevmediği halde, belki de hiç sevmemişken, "seviyorum" demesidir. O iki kelime, o yalan, o masum görünen ihanet, kalbini öyle bir dağlar ki, dünyadaki bütün suçları işlemiş gibi hissedersin kendini. Sanki her kötülük senin elinden çıkmış gibi, her acı senin eserinmiş gibi. Halbuki sen sadece sevmişsindir, safça, temizce, karşılık beklemeden. Ama sevmek, bazen cezası en ağır olan suçtur.

Öyle çok yanar ki canın, öyle derin bir acıya gark olursun ki, artık beklemekten başka bir şey kalmaz geriye. Beklersin, sabırla, umutla, belki de hiç gelmeyeceğini bildiğin halde. Fakat gelmeyeceğini bildiğin birini beklemek, o kadar zordur ki, tarifsiz bir ıstıraptır. Buluşacağınız bir yer yoktur, bir zaman yoktur, bir söz yoktur artık. Ama sen yine de her yerde onu beklersin, her sokak başında, her kapı çalındığında, her telefon titrediğinde. Onu ararsın gözlerinle, kalbinle, ruhunla, her nefes alışverişinde. Özlemenin acıması yoktur çünkü; özlemek, kalbini sökercesine acıtır, adeta içini boşaltır, geriye sadece bir yalnızlık bırakır.

Ve özlemek öyle bir duygudur ki, gitsen gidemezsin, kalsan kalamazsın. İki dünya arasında sıkışıp kalmış gibi hissedersin kendini. Bir yandan gitmek istersin, bu acıdan kurtulmak için, diğer yandan kalakalmak istersin, belki bir gün geri döner diye. Ama aslında bilirsin, o geri dönmeyecek. Ve işte bu bilmek, bu çaresizliktir. Çaresizlik, özlemin en acımasız yanıdır. Öyle bir duygudur ki, seni hem diri tutar hem de öldürür. Hem yaşatır hem de içini kemirir. Ve sen, bu çaresizliğin ortasında, bir limanda demir atmış gemi gibi, ne açılabilirsin ne de tamamen batarsın. Sadece bekler, özler ve acı çekersin...
Zaman geçer, acı içinden büyür,*
Kalbinde derin bir yara bırakır.
İhanetin soğuk nefesi, ruhunu karartır,
Bir daha asla aynı olamazsın,
Sevgiye dair güvenin kırılmıştır,
Ama yine de umut edersin,
Bir gün bu karanlıktan çıkabilmek için.