Özcan Kurt Şiirleri - Şair Özcan Kurt

Terk edenlerin ardından,
Artık demir aldım bu limandan,
Viya böyle... İyi böyle...!
Elim kaldı havalarda,
SELAM SANA ÖZGÜRLÜK..!

İnsan dostum insan, acılara dayanır,
İnsan dostum insan, herşeye katlanır,
İnsan dostum insan, herşeye alışır,
Çınar olsa devrilir, dağ olsa yıkılır,
Aç kalır, açıkta, yollar da yayan kalır,
İnsan denize düşer yılana SARILIR,

Her şık ŞIK kıyıda bir dalga,
OKUyaNush'a uyumlandığında,
Orta da ne liman kalır, ne gemi, ne tayfa,
İncir de OL'mak dimek, OKU mak sayfa sayfa,

Tesbih: inciri, zey-TİN' e çekmektir,

Kimyanı bozup, hasta ederler,
Ben demiştim demeyi, beklerler,
Göğe çıkıp, seni dara çekerler,
Dünyası çıkara dayalı tipler.

Bilmeyenler, ona BIRAK derler, görünce ağzında,
Çekip bırakanların bir işitilmezi vardır dudağında,
Söndüğünde yıkılır, kurduğu otağında,
Yaktığında yeni şeyler kurulur kafasında,
Gör ki: derinlerden bir şiir, harf harf dizeleniyor..

Beşer çok yaşasa ne kadar kalır?
Kendini dünyanın sahibi sanır,
Mevla'm mazluma sen veresin sabır,
Toprak ar eder dönüp, halk ettiğinden,

Boynuz hükmü nedir ne kadar ağır?

Çiçek değil, süzme bal süzmesi,
Dünyaya değer dedeem demesi,
Sanki kuru dalda Cennet meyvesi,
Sütteki kaymak, can torun dediğin

Boşver ana babası kırıp döksün,

Derlerdi daha ana baba iken bizden büyükler,
Torun bir başka, solan bahçada renk renk çiçekler,
Tam bitti derken gelişi ömrüne ömür ekler,
Çocuk şeker lokum ise, torun ballı bir katmer,

Muhtemel ellinin üzerindeyiz dede, nineler,

Tanrı razı gelmez felek diyemem,
Vefa, hatır, gönül, üstün çizemem,
İnsaf, bir sapak da atıp gidemem,
Rastgelmem insana, tükendim bittim.

Dünyanın suçu ne beşer pişmemiş,

Herkes kendi havasında,
Tükenip bitiyoruz işte,
Yaşam denen, denizin,
Kah derininde kah kıyısında..

Ne onduk, ne öldük tam kararında,