Ozan Oztelli Şiirleri - Şair Ozan Oztelli

kelimeler
bedenimden çıkamıyor
ki kağıt dolsun
şu kumaş parçaları
boğazımı sıkmakta
güneş henüz

sen varsın
günümün içinde
en içlerine işlemiş
sevdan
yüreğimin
içimi aydınlatıyor

yüreğimin
ağaçları en sere serpe
en berrak
en anaç
ormanını yakmışlar
derin uykudayken ben

ne güzel çalıyor
tatyos efendi
keşke erkenden
farketseydim seni
rakıyı sensiz içtik
sensiz yaşadık üzüntüleri

yalnız uyanmayacağım bu sabah
yüzüme vuran soğuktan
erken öten horozdan önce
günaydın diyen
biri olacak bana
mutluyum

zor geliyor
bir şeyleri
düşünmemek
görmemek
duymamak
kulakları kapatıp

üşüyorsam
soğuktan değil
üşüyorsam
sebep yokluğun değil
üşüyorum
varlığınla yalnızım

Belki satırlarıma sığmaz güzelliğin
Belki kaybolurum gözlerinin koyuluğunda
Belki yeni doğan güneşin karanlığında
İçimde bir umut bugün de seni görür müyüm acaba?

o günden sonra
çok değişti
gözlerinin gördüğünü
zihnine yediremedi
gerçekleri yapamadı
gerçeklerini

düşmeden
dünyanın üzerinde
gezmek isterdim
düşmeden derken
vurulup düşmeden
yahut