Sürgün olmuşum yokluğunda
Sürü sürü kederler geçiyor içimden
İsterdim ki şiirlerim hep umut dolu olsun
Ve mutluluk olsun içlerinde
Ama içimden yazmak gelmiyor
Güneşimi kapatan bu karanlıkta
Gidiyorsun
Gidiyorsun arkana bakarak
Ardında Sensizliği ve sessizliği bırakarak
Gidiyorsun üzülerek ve ağlayarak
Ardında hüznü ve yağmuru bırakarak
Aydınlık günler geçti
Her yaz güneş doğardı erkenden
Ama artık bitti
Uzun bir kış var önümde
Atlatması zor bugünleri
Sen ve onlar
Bambaşkaydın, apayrıydın
Gözyaşların düşerken kirpiklerinden
Gözlerinin yansıması geçerdi içimden
Düşler birikirdi içime
Geceleri taşardı
Karanlık çöktüğünde
Bulutlar kaybolduğunda
Gece rüzgarları şehrin seslerini yumuşattığında
Gözlerinin parlaklığındaki yıldızlara bakıyorum
Ve hayal kuruyorum
Bilmek çok güzel olurdu
Nerede olduğunu
Evrenin nasıl var olduğu
Hayaletlerin olup olmadığı
Çok da ilgilendirmiyor beni
Boş vermeyi öğrendim bunları
Gidebilsem uzaklara
her şeyi ardımda bırakıp
Çekip gidebilsem
Bir rüzgar alıp götürse beni
Aşsam denizleri,vursam karalara
Uyku tutmadı yine
Rüzgarın uğultusuyla kalktım
Aklımda geçmişin binbir anısı
Ve yine yazmaya başladım
Gecenin dördünde
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!