Osmanlının Başkenti Şiiri - Servet Erbaş

Osmanlı'nın Başkenti,Türk'ün Baba ocağı.
Semasında nazlanır,şanlı İslam sancağı.
Sultan Ahmet meydanı,gül bezemiş her yanı.
Camilerle kuşanmış,evliyalar diyarı.

Albayrağım gururla,dalgalanır göklerde.
Ayasofya camisi özlemdir gönüllerde.
Süleymaniye Camii bir yanında duruyor.
Gerdanlık gibi sanki,ne güzel görünüyor.

Fatih Sultan Mehmet'i vede Ak Şemsettin'i.
Unutulmaz değerli,nice din Alimini.
Şu müstesna yerinle,çaldın Türk'ün kalbini.
Feth ettin gönlümüde,aldın bende yerini.

Üsküdar, Aksaray'ı,senin birçok ilçeni.
O küçük köylerinle,ne çok severim seni.
Öyle tutuldum sana,kara sevda bendeki.
Ayrılan anlar ancak,sana hasret halimi.

Türkiyemin gururu,bedenimin kalbisin.
Her Türk seni canından,daha kıymetli bilsin.
Ölmeden her kul seni,en az bir kere görsün.
Allah bu saadeti,her kula nasip etsin.

Minareler beş vakit,çınlıyorlar Ezanla.
Kimi işe koşturur,kimileri Namazda.
Haşmet ile salınır,iki köprü Boğaz'da.
Durmaz insan çağırır,Sanki yükü çok az da.

İstanbul'da yaşamak,bilki benim tek neşem.
İsim isim sayamam,her yer ayrı muhteşem.
O'nun gibi bir diyar,ben daha görmemişim.
O'nu meğer ben ne çok,nede çok severmişim.

Altın neyse sarrafa,İstanbul osun bana.
Dünyayı koy bir yana,İstanbul öbür yana.
Yine doymadım sana,içtimde kana kana.
Ömrümü geçirdiğim,yuvam oldun sen bana.

Ayrılamam ben senden,yedi tepeli şehir.
Bir an seni görmesem,hayatım olur zehir.
Çok şiirler dinledim,hepside sana dair.
Anlatamamış seni,çaresiz kalmış şair.

Kucağında buldum,ben huzur ve mutluluğu.
Dolu dolu yaşadım,gençlik ve çocukluğu.
Sende kaybolur gider,ölümün soğukluğu.
Mutluluk sende vermek,son aldığım soluğu.