Osman Tuğlu Şiirleri - Şair Osman Tuğlu

Uykusuzluk

Bakıyor konsol aynasındaki ay
bir milyon mil öteye pencereden
(belki de kendisiyle övünerek,
ama asla, asla gülümsemeden)

Vaktidir, dostum, vakti! Kalbim huzur arıyor
Geçip gidiyor günler, bir parça koparıyor
Ömürden geçen saat; yaşamak için plan
Yapıyorken ikimiz, ölebiliriz her an.
Dünyada mutluluk yok, arzu, huzur var ancak.
Bir düşüm var çoktandır, bir yol bu kıskanılacak --

Çilemin bittiği yerde
bir çıkış vardı.
Dinle beni: Ölüm dediğin şeyi
hatırlıyorum.
Üstümde, sallanan çam dallarının sesleri.

Yukarı kaldırır yağmur altındaki
Papatyalar başlarını hep beraber,
Fakat asla bir kez dahi
Berbat havadan şikayet etmezler.

Yazdığın mektup beni
hiç korkutmuyor;
aşkım diyorsun artık bitti,
mektup bir türlü bitmiyor.

Güneşli Filistin cennetine gidiyor
Ninova kadırgası Ofir diyarından gelip;
Yükü fildişi,
Tavus kuşları, maymunlar,

İnsan organizması
Sudur yüzde doksan;
Paganini, nasıl, muhtemelen,
Aşksa yüzde doksan.

Ve yine, istisnai olarak

Atları gördüm penceremden.

Berlin'de, kıştı. Işık
ışıksızdı. Göksüzdü gök.

Ve hava ıslak ekmek kadar ak.

Kordoba.
Uzakta, tek başına.

Atım kara, ay dolun,
ve zeytin var heybemde.
Kordoba'ya eremem

Yitip gidiyor dünya yumunca gözlerimi;
Ve doğuyor yeniden gözlerimi açınca.
(Ben kafamın içinde kurdum sanırım seni.)

Dans ederek gidiyor yıldızlar kızıl - mavi,
Acımasız karanlık ilerliyor dört nala;