Osman Tuğlu Şiirleri - Şair Osman Tuğlu

Seda geldi seherde meyhanemizden,
Dedi: - ‘’Çıt çıkmıyor hiç divanemizden.
Haydi kalk, meyleri dök peymanelere
Mey içmeden Kader ten peymanemizden’’.

Ömer HAYYAM

Bir çömlekçi dükkanına girdim geçen gece,
İki bin çömlek konuşuyordu içten içe.
Biri; -Nerede, diye yankılandı sessizce,
O çömlek yapan, satan, alanlar daha önce?

Ömer HAYYAM

Çocuktuk hocaların peşinde ders talibi,
Sevindik olduk diye artık ilim sahibi.
Hikayenin sonunda ne oldu söyleyeyim:
Sel gibi akıp geldik, geçip gittik yel gibi.

Ömer HAYYAM

O sahip olanlar fazilet ve adaba
Olgunluk ile ışık tuttular ahbaba
Ama karanlık gecede bulamayıp yol
Masallar anlattılar ve daldılar hâba.

Ömer HAYYAM

Kızıllığı her bir gül ve lalezarın
Beslenmiştir kanıyla bir hükümdarın.
Mor menekşelerini dersen kırların
Bir benindendir her biri bir nigarın.

Ömer HAYYAM

Bu köhne konağın ki salmış dünya diye nam,
Dinlenir ahırında iki at Sabah - Akşam,
Arta kalmıştır içki sofrası yüz Cemşid’den
Sırtını dayamıştır sedirine yüz Behram.

Ömer HAYYAM

Şahlanan bir saray vardı semaya doğru,
Şahlar eşiğine yüz sürerdi sürü sürü.
Gördüm harap kubbesine tünemiş bir kumru,
Soruyordu: Nerede o, ku kuru, ku kuru?

Ömer HAYYAM

Üzgünüm defterimden o fasıl geldi geçti
İlkbaharıydı ömrün velhasıl geldi geçti
Gençlik denen şen şakrak o kuş şimdi nerede
Üzgünüm anlamadım o nasıl geldi geçti

Ömer HAYYAM

Ezelin sırlarını ne sen ne ben biliriz
Muamma olan harfi ne sen ne ben buluruz
Perdenin gerisinden yersinler seni beni
Perde indiği vakit ne sen ne ben kalırız

Ömer HAYYAM

Dedi: Benim bahçenin Yusuf’u,
Ağzım altın, yakut saçar safi.
Yusufluk delilin var mı, Gül? dedim.
Dedi: Şu kanlı gömleğim kafi.

Ömer HAYYAM