Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Begil Oğlu Emren’in Destanı(GÜLCE-BULUŞMA)

Kam Gan oğlu Bayındır Han
Doğrularak durdu bir gün,
Kara yerin üzerine
Ak otağı kurdu bir gün.

Âşık Kerem GÜLCE BULUŞMA

-I-

Sevdiğini görüp bir nesli melek,
Derse güzellikte huridir aslı.

Yanlış Yerde Aramak

Yüce dağda tozan, karda aradın,
Ne sevda yaşadın, ne sevgi buldun.
Çiçekte, ayvada, narda aradın,
Ne sevda yaşadın, ne sevgi buldun.

Aşk Bir Damla Baldır(Septilla- İspanyol)

Gözleri ilkbahar bir kumral saçlı,
Aşk diye sunduğu kabir mizaçlı;
Bir nefes bir duman karar efkârı.
Kaderi alnından boynuna iner,

Hazan inmiş mor sümbüllü bağlara,
Gül dermeye zaman mı var be gönül.
Vurgun yemiş gibi sardın dağlara,
Başında boz duman mı var be gönül.

Avcı olup ok yüklesen yayına,

N’olur (GÜLCE-GÜLİSTAN)

Kumru düşüm benli karam ay simalım nazlı sunam,
Toplayarak gonca sürüm, zülfüne gül taksa n’olur.

Gönlü susuz aşkı çilem gün batımım puslu dağım,

Olmaz mı?

Hüzünler göveren ıssız yollara,
Uzanıp derdini yolsan olmaz mı.
Bir kadere dargın giden yıllara,
Emrihak namazı kılsan olmaz mı.

Kartal gibi dönerek bağrına belendiğim,
Anamdan emer gibi ak sütünü emdiğim.

Vızıldayan ok gibi altın kirişli yayla,
Altay’dan kopan çığım ak köpüklü al tayla.
Bozkırları eleyip yurt çırağı yakarak,

Ufukta batan güneş ağır ağır doğarken,
Tarih yazarım tekrar göğü yere sağarken.

Ne yılanlar doğurdu içimdeki sürüngen:
Palan asıp omzuna at koşturan eyersiz,
Korku gözünde ışık cesareti değersiz;

Çakmak kavunda,
Bin asrı yutan süre.
Tanrı avında,
Yeşile kandı töre.
Tandır tavında,
Verilen büyük fire.