Osman Öcal Şiirleri - Şair Osman Öcal

Kerbelâ

Geçmişten ebede akar Kerbelâ,
Küffar yanmasa da sağır lâl yandı.
Tüm ehl-i müslimi yakar Kerbelâ,
Ben nasıl yanmayım bilen el yandı.

Kalenderî

Aklım divanem oldu, medet sende huşum ol,
Bağlandı düğümlerle, gönül gamlı düşüm ol.
Zor bahtıma düştün ya; ne sevdâyla sarıldım,
Zulmetme, haşin olma, su yakmaz güneşim ol.

Bu Gece Bizim Olsun

Zühre’nin arkasından geceye ay inecek,
Bu gece bizim olsun gecemiz sonsuz olsun.
Ay, simanı görünce kasvetinden sönecek,
Bu gece bizim olsun gecemiz sonsuz olsun.

Ağlamaktan Korkma Gözüm

Aşktan yanan yüreğin dışa vuran harısın,
Kalpten sızan her damla yiğitlerin kârısın,
Odla yıkarsın gönlü civanmert vakarısın.
Hadi damıt sevgimi bak en derin yerinden,

Kar Yağdı Düşlerime(SONE)

Kızıl siyah zülfünü ben üstüne indiren!
Bir gülücük uzatıp kabusumdan uyandır.
Rüzgâr olup ruhunu aşk atına bindiren,
Sevdanın acısını can evinde duyandır.

Ahvali Dert Toplar Yaralı Kuşun

Sensiz gecelerin koynunda yalnız,
Saatler sabaha ermiyor gülüm.
Bir aya düşerken sayısız yıldız,
Mehtabı yoluma sermiyor gülüm.

Yıkılsın Sarayın Yıkılsın Damı(AKS-İ MÜFRED’li)

Öpüp de başına koyduğun tacın,
İster kalas çıksın istersen salak.
Doyumsuz saydığın kudret ilacın,
İster kalay çıksın istersen yalak.

Aşkınla Yüklü Dolum

Yıllar bir bir erirken sevdaya mühürlendim
Hem mecnun hem keremce aşkına sihirlendim
Ağılar yudum yudum verdikçe zehirlendim
*Soldurdun mevsimleri kışa bağlandı yolum

Şehit Ağacı

Ankara’nın incisi şansın Kızılcahamam,
Öyle bir eserin var; her noktada ihtimam.
Yirmi dokuz ekimde açıldı, durdu zaman;
Dünya durdukça yaşa sen ey şehit ağacı.

Koru’nun Balı (TEŞBİH’Lİ ŞİİR)

Rabbin mucizesi kaynağı doğa,