Osman Kılıç Şiirleri - Şair Osman Kılıç

Yanılsama insanı ısıtan bu ışık
Yeşeren çayırlarım değil
Çiçeklerimin rengi yok
Kırmızı yok sarı yok mor yok
Tarlamda su ocağımda kor yok
Yeşeren umudun

Kolkola yürüyordu sevgililer
Bir yağmur yağıyordu gürleyerek
Bilsen ne çok seviyor seni bu yürek
Dedi genç kız gülümseyerek
Bilmem kaç zamandır istiyordum senin gibi birini
Tutuyordum yokluğunun matemini

O köye gazete hep kasaba pazarından gelir
Ve gazete dedikleri bir çeşit ambalaj malzemesidir
Boşuna böbürlenir hiyeroglifçi profesörler
Bir çocuk daha buruşmuş bir sayfadan
.....................................................................okumayı söker
Gecede kaçışır kelimeler

Serçeme beni çağırıyor
Israr etmeyin gitmeliyim
Çoğalamadım bu ellerde
Toprağımda bitmeliyim..
Daha yürekten bağır
Bir ağıt bir bozlak çağır

O gece bir delikanlı
Yatakta kıvranıyordu
Soğuktan vücudu
Yalnızlıktan ruhu
Ürperiyordu! ....
Sokakta bir deli

Yaşamak; kızyurdunun kapısında
Saatler son girişe beş kala
Sevgiliyi öper gibi
.................................şehvetle yaşamak..

Yaşamak; mahpus iken,radyo başında

Bilmem kaç bin volt geldi
Ayrılığın gerilimi
Gittin de unutabildim mi sanki?
Mümkünü yok kaldın yüreğimde
Üçüncü dereceden yanık gibi! ....

Sevda
Sevda
Sevda
Dediğim
Sallanan boş beşiktir
Yüreğimde

Yine seversin demiştin
Ne ayrılıklar yaşarsın yine
Hep zor gelir insana gitmek
Bu da benden olsun ey yitik sevgili:
Böylesi ayrılık için önce
Böyle derin sevmek gerek! ...

Öyle bir gidişin vardı ki
Kararmıştı elbisen
Cenaze uğurlar gibi
Kararmıştı gökyüzü
Bulutlar benden önce hissetmişti söyleyeceklerini
Ve dahi söyleyemeyeceklerini