Osman Kılıç Şiirleri - Şair Osman Kılıç

Saat yirmi iki on
Körfez...esintide düşüncelerim
Çiçek bilirdim akşamsefasını,değil
Işık ışık açmış baharda kordon
Kapatmışım gözlerimi parlaklığından,görmelisiniz
Saat yirmi iki on...

Akşam..
Öğlenden kalma bir güneşin ışıklarıdır süzülen
Başağrımda daralan odamın mengenesine
Her madde genleşebilir diyormuş fizik
Oysa güneş verdiğine bakar sadece...

İshalden feri sönmüş bebeğe suydu
Sıtmalı köyün gelinine cibinlik
Düzensiz yüreklerin silinmez kabusuydu
Sıkılgan lab-dablara geçici bir serinlik

Ve hep zamansız gitti malum yere olsun

Bu eve ilk kez sensiz girdim bugün
Çökmüştü hep dimdik duran omuzlarım
Apartman boşluğuna düşen gölgemden
Ne kadar yorulduğumu anladım
Bir hıçkırık duydum sanki
Anahtarı çevirdiğimde

Şimdiydi adını dilimde yakaladım
Kaçırdığım kaçıydı bilsem de mühim değil
O sesin tılsımını hasretle kucakladım
Ellerimi ısıttım nefesimin buğusu söndü
Sevinçten ve şaşkınlıktan öylece bakakaldım
Döndü bütün çocuklarım çocukluklarım

Bir kadın bir kadın daha
Küçük bir çete eder
Biri yıldızlardan asar boynunu
Biri çeker ayaklarından
Çırpınır durur yüreğin kafesinde
Uçsa da çare değildir- artık kaçsa da malum

İsyanını da anlıyorum şaşkınlığını da
Ve bilhassa yalnızlığını- görüyorum parmaklarından
Ağlayalım ne çıkar? yahut çok çalışalım-yine çalışalım
Gözyaşımız akmadan..

Birşeyler söyle çocuk- belki daha kolay olacak

Sanki görmezdi hiçkimse güzelliğini
Her dedikodu ille babandan bahsederdi
Son zile kalmadan araba kapıda beklerdi
Benden kaçırır gibi seni alır giderdi
O bembeyaz arabanın şoförü kelli-felliydi
Hani babanın eşgali oradan belliydi

Sen mi bırakıp gittin,
Yoksa ben mi korkup,kaldım yerimde?
Toz kaplayacak bu acının da üzerini belki,
Lakin paslı bir ok gibi sekelin,kalacak yüreğimde...

Dediler işçiler bayram yaparmış
Mc'Donalds'ın baktığı meydanda
Dedim oradaki işçileri de çağırsalarmış
Açsalarmış biryer aralarında
Yok dediler onların çok işi varmış
İğne atsan yere düşmezmiş