Osman Alpsoy Şiirleri - Şair Osman Alpsoy

Felek bizi gülle gibi savurdu.
Her köşede bin parçaya bölündük.
Hasret yaktı,kebap etti kavurdu.
Ne haldeydik ne hallere gelindik.

Gönlümüzde haramiler kışladı.

Sen ortada yokken ben yine vardım,
Her yerde başım dik yürüyen bendim.
Yüce dağ başında bembeyaz kardım,
Bir sıcak gülüşle eriyen bendim.

Sen sefa sürerken bin defa öldüm,

Dedemin bastonu gürgen dalından.
Her zaman yanına alıyor dedem.
Kimseler anlamaz onun halinden.
Bastonla baş başa kalıyor dedem.

Üç aylığı alıp cebi dolunca.

Bazıları bir şey sanar kendini.
Her gün bize çalım satar bak hele.
Felek rüzgar olup yıkar bendini.
Yel değirmenine çatar bak hele.

İçinde sevgi yok,manasız bakar.

Çoban bu dağlarda sürü güderdi
Yolu düştü burda kaldı bir çoban
Yaşlı bir ağaca sırtını verdi
Dertli kavalını çaldı bir çoban

Bir sigara yaktı hülyaya daldı

Bahar müjdeleyen çaylar akışır.
Yürek yaralayan ceylan bakışır.
Keklik kayalara ne de yakışır.
Karganın sekmesi yaralar beni.

Gönül eğlendirmek ayva,narla mı?

Nedensiz sıkıntı çöktü içime
Dizimin üstüne çöktüm ağladım
Anılar gözümde girdi biçime
Gözlerimden yaşlar döktüm ağladım

Saçının telini kıskandım yelden

Sürüye kurt dalmış boğan boğana
Koyunu bırakır kuzu beğenmez
Yoksul talim eder kuru soğana
Zenginin sıpası muzu beğenmez

Bir İstanbul var ki herkes hayranı

Biraz kulak verin canlar, gardaşlar
Sakın yücelerden uçan olmayın!
Hele bugün darda kalsa da başlar,
Namertlere avuç açan olmayın!

Sımsıkı durasın, kaypaktır zemin.

Zamanın ipini çektim kopardım,
Seneler döküldü, aylar dağıldı.
Bir kuru ekmeği sıkıca sardım,
Sözde nimetlerden paylar dağıldı.

Aylar tökezledi saatler durdu,