Onur Koza Şiirleri - Şair Onur Koza

Bir kadın tanıdım yaşı küçük yaşadıkları büyüktü, bir kadın tanıdım çokca güler okyanus kadar ağlardı… gözleri bazen bir bulut düşmüş bir deniz dalgası, bazen ulaşılması zor bir gök kuşağı idi, ona kavuşmak zor idi, ama kavuşunca geçen zaman en kötü düşmanınız idi … Bir gülüşü vardı ki o güldüğü zaman gökyüzü gülümser, kuşlar şarkılar fısıldar, rüzgar eşlik eder, ağaçlar çiçekler dans ederdi, doğa benim yüreğimde bu esnada ona serenat yapardı… tüm acıları unutturdu gülüşü…
bazen bir anımız çokça acımız vardı, güzellikler arda kadar değerli azra kadar umut doluydu, umudu vardı bir adamın bu küçük kadına… şiirin sonunda o umut sevdalara sesleniş oluyordu Sevin sevdiklerinizi yüreğinizde öyle büyütün ki kimse zarar veremesin adını aşk koymuşsanız eğer umudu kaybetmeden sevmeli güzel insanlar.. Umut ve sevgi sizin bir yanınız onu sevdiklerinize vermekten çekinmeyin… o zaman gülüşlerin, o zaman aldığınız nefesin bile onunla ne kadar değerli olacağını anlayacaksınız…

Bizi en iyi anlatan şeydi Masumiyet…
Öptüğümde titrerdin ya
Kalbimin odacıkları açılırdı
Hemen kocaman olurdu gözümde herşey…
Kocaman bir aşk,
Kocaman bir Dünya,

İnsan uyumaktan korkar mı? Rüyalar kabus bile değilken yine de acıtabilir mi? Bu nasıl bir çıkmaz sokak hikayesi, deniz de yüzme bilirken boğulmak gibi, gökyüzüne küsmüş bir kuş gibi... denize küsmüş bir balık gibi, umudu onda kalmış bir adam gibi, tanımsız ve melankolik yaşadığım acının tarifi...

Şiirler ağlıyor, canim yanıyor, Duyduklarıma duymaz olduklarına...
İSYAN EDİYOR SON SATIRLAR
YAZILANLARA YAZILAMAYANLARA
GİDİŞİNİN ARDINDAN GEÇEN MEVSİMLER BİLE MUTSUZ İLK VE SON BAHARIN YAĞMURU KARA YAZIN GÜNEŞİ SOLUK KISIN KARI BULANIK..

TUTARSIZ HER ŞEY GİDİŞİNİN ARDINDAN

Sen sevmenin koynunda ağır ağır sürüklenirken başka bir limana,
sitemli sözcükler arıyorum
sensiz geçen onca günün ardında.

Kıyamıyorum sana üzüldün mü üzülüyor,
gözyaşında dağılıyorum.

Günaydın şehrimin en güzel kadını,
Sana güneşin ilk ışıklarından yazıyorum,
Bugün ben yine ilk gülüşün olmak istiyorum,
Nefesine karışan bir oksijen, kokuna karışan bir yastık olmak istiyorum…

Günaydın şehrimin en güzel kadını,

Gülüşü diyorum ne kadar sade saf sanki yıllardır eskimeyen bir inanış gibi,
Gözleri diyorum gizli bir cennet gibi, içinde uzaklar da kimselerin bilmediği insanların görmek istediği yaşayıpta son bulmak istediği bir hayat gibi,
Saçlarını hiç sorma umudun rüzgarların da dans eden bir kız çocuğu masumiyetin en saf hali.
Seni anlatmak bir ressamın fırçasından en sevdiği resmi çizmek gibi renklerin aşkına inanarak
Ve sana sarılmak olmayan bir mevsimi beşinci mevsimi yaşamak gibi…

Sarılmaya az kala sana sesleniyorum,
Duy beni yüreğinde fırtınalar kopartmaya geliyorum.
Şehrinde biz olmak adına ne var ise yaşanacak olanları,
Yeni bir mevsimde, beşinci mevsimizde yaşatmaya geliyorum.

Mevsimler gibi geçişler yaşıyoruz, bazen hüzünlü bir sonbahar mevsiminde ağaçlar gibi yapraklarımızı döküyoruz sokaklara ve en acısı  sevdiğimiz insanlar rüzgar oluyor dalından ayrılırken bizi uzaklara sürükleyen. Yakını ararken yakınımızdan oluyoruz canımız acıyor  tutunamadan ağacın yanında yerde savrulup duruyoruz ordan oraya. Artık güneşin belirsizliği ile nefes alamıyoruz sonunda rengimiz kahverengi ve sarıya çalmaya başlıyor. İşte o an kurumaya yüz tutmuş iken geliyor son sözcükler düşüyor dilinden usulca  ufak bir gülümseme ile ağaca son kez bakarken; Hatırla diye başlıyor dallarına sımsıkı  bağlı olduğum, en baharlı en yağmurlu sırılsıklam olduğum o  ilk bahar günlerinde, hani yıldırım seslerinin korkusuyla  sana sığınarak birgün anılar ve umut kokulu bir kitap mezarım olsun istiyorum demiştim diyor ağaca.  Hatırla ve beni unutma sende kuruyup bir kitap olduğunda  ilk yada son bir baharda,  belki bir kitapta seni bulmak belki bir kokuda seni aramak; bir umut vardır yaşamda...

belki bir kitabın içinde bir anı olarak kurutulmaktı tek umut,  o güzel bir kitap kokusuna umut bağlamıştı dalında yemyeşil ve güzel iken,  bir umudu olmalı insanın her zaman bir sebebi olmalı, her son bir başlangıçtır... şimdi yerde ağaca yakın yaprakları topla ve umutların yaşamasına izin ver en anılar  dolu kitaplarının arasına usulca koy en umut dolu sayfasına.  Unutma bir umut vardır yaşamda....  hadi durma sende yaprağı ağaca kavuştur bir umutla...

Özledim gülüşünde çıldırdığımız zamanı,

Saçlarına dokunduğumda yüzünde binlerce güneş doğurmanı,

Masum bir bebek gibi koktuğun o anlarda,