Çaresiz kaldı mı insan anılara sığınıyor işte…
Gidişin ardından kaç zaman geçti sayamadım,
Gelişinle gidişinin tezadını kalbime bir türlü anlatamadım…
Çaresiz kaldı mı insan anılara sığınıyor işte…
Gidişin ardından kaç zaman geçti sayamadım,
Gelişinle gidişinin tezadını kalbime bir türlü anlatamadım…
Unutabilsem ah seni…
İsminden başlayıp her bir heceni.
Bu şehirde sana ait bir anı yok..
Gelip yakasım var izmiri…
Seni tanıdığım basmaneyi,
ÜZÜLMÜYORUM... Kaderimde var isen eğer, Mutlaka benim olacaksın... Ama kaderim değilsen eğer, yazdığım şiirlerde en güzel anı olarak kalacaksın...
Benim yağmurlarım var UMUTLARLA her mevsim yağan… Senin ise yağmur bile olamayan kara bulutların var sevdiklerini bunaltan…
Mevsimler gibi geçişler yaşıyoruz, bazen hüzünlü bir sonbahar mevsiminde ağaçlar gibi yapraklarımızı döküyoruz sokaklara ve en acısı sevdiğimiz insanlar rüzgar oluyor dalından ayrılırken bizi uzaklara sürükleyen. Yakını ararken yakınımızdan oluyoruz canımız acıyor tutunamadan ağacın yanında yerde savrulup duruyoruz ordan oraya. Artık güneşin belirsizliği ile nefes alamıyoruz sonunda rengimiz kahverengi ve sarıya çalmaya başlıyor. İşte o an kurumaya yüz tutmuş iken geliyor son sözcükler düşüyor dilinden usulca ufak bir gülümseme ile ağaca son kez bakarken; Hatırla diye başlıyor dallarına sımsıkı bağlı olduğum, en baharlı en yağmurlu sırılsıklam olduğum o ilk bahar günlerinde, hani yıldırım seslerinin korkusuyla sana sığınarak birgün anılar ve umut kokulu bir kitap mezarım olsun istiyorum demiştim diyor ağaca. Hatırla ve beni unutma sende kuruyup bir kitap olduğunda ilk yada son bir baharda, belki bir kitapta seni bulmak belki bir kokuda seni aramak; bir umut vardır yaşamda...
belki bir kitabın içinde bir anı olarak kurutulmaktı tek umut, o güzel bir kitap kokusuna umut bağlamıştı dalında yemyeşil ve güzel iken, bir umudu olmalı insanın her zaman bir sebebi olmalı, her son bir başlangıçtır... şimdi yerde ağaca yakın yaprakları topla ve umutların yaşamasına izin ver en anılar dolu kitaplarının arasına usulca koy en umut dolu sayfasına. Unutma bir umut vardır yaşamda.... hadi durma sende yaprağı ağaca kavuştur bir umutla...
Onca yaşanmışlık acı keder ve canımın yanmaları,
Sana sarılınca geçiyor be sevdiğim,
Öyle bir kokun var ki başımı döndürüyor…
Saçlarına rüzgarlar aşık oluyor,
Ve ben rüzgarları kıskanıyorum…
Kar yağıyor şehrime sevdiceğim.., üşümüyorum…
Seni bembeyaz hayal ediyorum…
Çocuklar seviniyor, Umutlar gülümsüyor…
Bir kadın tanıdım yaşı küçük yaşadıkları büyüktü, bir kadın tanıdım çokca güler okyanus kadar ağlardı… gözleri bazen bir bulut düşmüş bir deniz dalgası, bazen ulaşılması zor bir gök kuşağı idi, ona kavuşmak zor idi, ama kavuşunca geçen zaman en kötü düşmanınız idi … Bir gülüşü vardı ki o güldüğü zaman gökyüzü gülümser, kuşlar şarkılar fısıldar, rüzgar eşlik eder, ağaçlar çiçekler dans ederdi, doğa benim yüreğimde bu esnada ona serenat yapardı… tüm acıları unutturdu gülüşü…
bazen bir anımız çokça acımız vardı, güzellikler arda kadar değerli azra kadar umut doluydu, umudu vardı bir adamın bu küçük kadına… şiirin sonunda o umut sevdalara sesleniş oluyordu Sevin sevdiklerinizi yüreğinizde öyle büyütün ki kimse zarar veremesin adını aşk koymuşsanız eğer umudu kaybetmeden sevmeli güzel insanlar.. Umut ve sevgi sizin bir yanınız onu sevdiklerinize vermekten çekinmeyin… o zaman gülüşlerin, o zaman aldığınız nefesin bile onunla ne kadar değerli olacağını anlayacaksınız…
Bizi en iyi anlatan şeydi Masumiyet…
Öptüğümde titrerdin ya
Kalbimin odacıkları açılırdı
Hemen kocaman olurdu gözümde herşey…
Kocaman bir aşk,
Kocaman bir Dünya,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!