Gittim, gördüm o diyarları,
Yapılan işkenceleri, çekilen acıları.
Oluk oluk akan Müslüman kanını,
Gördüm ey dost, bir sokak boyu.
Bu dünya zillet, bu dünya zahmet, bu dünyada ölüm var!
Benim şu zavallı gönlümde açmamış tek dal gülüm var.
Zamânın sonunda fâsık oldu insan.
Zînâ sokaklarda, nâmus yerle yeksan.
Üstündeki elbise kumaştan noksan.
Ne bu devir göründüğü gibi mâsum,
Ne de aşk pazarında satılık nâmusum.
Bahar geldi Ankara’ya, gönlüm kara kışta kaldı.
Düşlerim hep yalan oldu, aklım bir bakışta kaldı.
Kıyas edip ölümü, uykuyla bir gece.
Uyuyup kalmışım, sereserpe öylece.
Hayat cümlesinde, söylenince son hece,
Sonuna noktayı, ölüm koyar böylece.
Noktadan sonra da, başlar yeni bir cümle.
Neden diye sorma bana, nedensizlik ülkesinde.
Ne aşk var ne de kin, bu kuyunun helkesinde.
O kadar sâkinim, o kadar durgun.
Kim bilir belki de birazcık yorgun.
Bittiyse vefâsız hakkımda sorgun.
Öldüren hicranda doğmaya geldim.
Bu aşkın gölgesi aldattı bizi.
Ey komünist rejim nerdesin?
Aradım şafağın kızıllığında seni.
Ey komünist rejim nerdesin?
Solmuş rengin, atmış benzin,
Tutmaz olmuş; kolun, ayağın, elin.
Ey komünist rejim nerdesin?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!