Ömer Gümeli Şiirleri - Şair Ömer Gümeli

Gökler karardığında
Başaramadım dersin kendi kendine
Beni affet!...
Kendin kendini bile duymazsın
Bu ne berbat bela...
Sustukça çoğalır sancın

Ben kaldırımın kırık kenarıyım
Gök mavinin kirli bulutunu görürsen o benim
Hikayemi divitler yazmaz
Aşkî cümleler nasırlı yüreğime sığmaz
Nazi kamplarında açlıktan ölenim
Kurşun şaşmaz beni

Bir bilsen neler neler geçer içimden
Paralel evrenler düzerim
İçinde hep sen geçen

Nasıl olursa olsun evrenimiz derim
Dilerim

Anılarımı katletmek isterdim oysa
Uzun solukluk barış hayaliyle
Hayatımın en berbat hatunlarına
Çıkardımmı kıştan kumdan bu başımı
Mevsimim yazdan bir gündü
Mevsimsizde sevmezler sevdiğim dişilerim di

Gözünü yumma kötüye
Alınterinden doğan kuvvet ile görülecekse
hesabın
Zalımın zûlmüne
Kaldır yumruğu gardaş

En acısı da şuydu
Kilometrelerce ötede
Nefes alıp veriyordu ya
Yalnız değilsin diyordu tutunduğu hayat
Bu da bana yetiyordu
Dayanak dedikleri

Seher vakte acı yeşertip öyle düzülürdük

Bize
Hep bize yelini
Soğuk yanığı denirdi
Çorağın çiçeği

Deşelendiğimde külümde gecede
Yitirdiklerim
Yitirenler beni
Rakı şart olur yani
Olmasaydı sonumuz böyle lafı dolanır ya başıma
Sarhoşluğum meyden olaydı neşeden derdim oysa

Başardım evet
Parmaklarım
Tırnaklarımla kazıdığım
Bir avuç gök hayali
Tırnaklarımı kanata kanata yonttuğum çukurun çıkışı
Ruhumu ısıtırdı sabrım

En koyu maviyi
Laciverti çalıyorum düşüme
Tenimi yumuşatsın istiyorum
O'nu diliyorum yayan yapıldak
Coğrafyanın en güzel denizinde