Ömer Gümeli Şiirleri - Şair Ömer Gümeli

Eşya biriktirmenin işe yaramadığını anladığında
Beni affet

İnsan biriktirmek için para çıkınlamayı bırakmazsan eğer
Beni affet

Anacığım Gadın anam benim
Hiç telefonun olmadı
Telefonum rehberinde hatıran adın yok
Oysa arar dururdum şimdi
Anam yazan numarasını
Aradığınız kişiye ulaşılamıyor lafı

İncinmek incitememenin ininde esir
İnciticiler gülümser uzaktan tiz boyu
Anlatamadık ki biz bu içimizdeki yetimi
Sevdik sevdik severiz de n'oldu
İncindiysek bir ömür boyu
Haberleri var mı?

Öylece gidiyorsun
Susan bir telefon gibi
Yas tutan gönlün duyulmaz çığlığı gibi
Usuulcana
Bu gidiş fark edilmeyecek biliyorsun
Önemsiz fedakarlıkların doğurduğu gitme arzusu

-Peki oğul dedi
-Senin derdin neydi
-Dağ gibi gövdenle rüzgârı devirir dağları döverdin
-Söyle ne ara çöktün
Gönül yarası ana
Gözünün rengini çalacaktım avuçlarına

Ve sıla bozar adamı
Neyi özleyeceğini bilememek bozar
Bari anılar uyansa kış uykusundan dersin
Uyanmazlar
Uğramazlar
Kilometre telinin uzandığı kadran

Çok şükür doyduk der semizlenenler
Şükrü dillenemeyenler
Doyamayanlar yani
İşsizlik açlık tarafında olanlar
Hani afiyet?
...

Olsun
Olsun varsın derdim kendime
Gülümser geçerdim karanlığa
Dağılırdı bulutlar
Kelebeğin kanat hışırtısı türkü sesi gibi gelirdi
Gereksiz soytarılarımı benden sıyırıp çöplüklerine atar

Göğüsten içeri ayaz sızdığında
Isıtmazdı kasımpatılar kasımın soğuğunda
Anneme dedim ki
Ben içime biraz bu da benim kaderimmiş çektim
Fırlatıp attığım çirkin yazım
Dönüp dolaşıp alnıma

Ya seni seven birini ardında bırakacaksın çünkü ona bir türlü ısınamadın

Ya da sevdiğin birinin ardından paran tükenesiye kadar koşturacaksın çünkü sadece paranı sevdi

Ya da buldun birini