Bütün seslerin son bulupta
Gecenin sessiz çığlıklarındaki gerçekle
Kendime döndüğüm anlardı şiir
Yaşanmışlıkların bir tekrarı
Belki bir kez daha yanmaktı
geceyi bağlasalar ucundan bir diğerine
ortasında sönen umudumdur, günümdür
aydınlık bir geceden bir geceye
yarin soluğu değer ılık rüzgarla sineye
ayrılığı bitirmez, biten sözümdür
geceleri bu şehrin tek sahibiyim ben
ses kesilince dolaşır ayak sesim caddelerde
ve o saatlerde bir tek benim ceplerim ıslanır
terlemiş ellerimle
birkaç şiir dökülür dudaklarımdan
hüzün renginde
Hüzünlüyüm bu gece
Yıldızlar geceye küsmüş
Burukluğu benim içimde
Neden yalnızım bu gece?
Sigaramda dumanlı efkar
Söylemesi zor bunu, bir hayata bağlamdan
Olsa idi tersi de, dolmasaydı yüreğim kan
Yaşanan hüzünden, acıdan, cabasından
Konuşuyorsam ki, sonrası için bundan
Demeyesin bana dayanamam
insanları anlaması zor
kimi an da anlatması insanlara, insanı
acı umut kadar çocuk kadar kolay büyüyor
bir eriyip gitmiyor, bir “tay tay” durmuyor
bir de “atta” gitmiyor, her kalan gibi kalıyor
her giden gibi gidiyorsun sen, ben büyüyorum!
Umudumu saldım sonsuzluğa..
Çünkü; son bir umudum kalmıştı
Yüreğimde
Can havliyle çırpınan
rotası belirlenmemiş savruk kelimeleri
anlam yüklenmemiş cümleler kapsıyordu
bir tek, umudun üstüne kurulmuştu yaşam
ve nihai çözümü yoktu sırrı çözülmüş iksirin
kimi görseniz, biraz mahcup mutluluğundan
rüzgarlar esti, soğuktu hepsi, sertti
biçare sevgilerle avuttum bendeki beni
aşkı aradı gönül, buldu sandı belki
ayna oldu ona sonunda söyleyen gerçeği
o yok dedi, o yalan
Elveda demem sana, el değilsin
Hiçbirgün olmadı ki, gün olsun gelsin
Kim sorarsa hüznü anlatayım, gelsin
Elveda demem sana, El değilsin
Elveda demem sana, el değilsin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!