Ölüm Şiiri - Ataberk Bayındır

Sıkıntılar bânisinden,
Çilelerin esbabından,
Eziyetler aleminden,
Karanlık dünyadan,

Boşa giden emekten,
Sarf olan zamandan,
Eriyip giden ömürden,
Fayda vermeyen eşyadan,

Her eksik günden,
Her uzun geceden,
Her yarım uykudan,
Her acı sabahtan,

Saplanıp bataklığa, boğulurken;
Sonsuz uçurumda yuvarlanırken,
Dipsiz kuyuda, çaresiz inlerken;
Felek çanağında, dert ocağında
Yanıp, kül olana dek kavrulurken;

Tutunup mübarek Azraile,
Binip musahhar ecel atına,
Bırakıp geride tüm yükleri,
Varmak gerçek rahatlığa.

Tohum gibi yatıp yer altına,
Yükselip çıkmak arş-ı alaya,
Fikri bile, ah ne tatlıdır;
Bundan korkmak ahmakçadır.

Çıkarken rahm-i maderden,
Feryat figan ağladın.
Ne gördün de dünyadan?
Terkinde de ağlıyorsun.

Kaldır başını, aç gözünü;
Gör her şeyin özünü.
Yalandır her bildiğimiz,
Fanidir her gördüğümüz,
Boştur her işittiğimiz,
Ölüm, yalnız o gerçek;
Bir de ondan sonraki.