İnsan Şiiri - Ataberk Bayındır

Ne gariptir insan, ermez hiç akıl sır.
Her ferdi bir alem, nevi şahsına münhasır.
Hem ne büyüktür, tarife kelimeler yetmez.
Hem ne küçüktür, bir minik karınca etmez.

Bazen çıkar, alemin ta en tepesine;
Kucaklar, gözüne sığmayan seyyareleri.
Akıl uçar nazar atıyla, kainat derinliklerine;
Tesbih gibi çevirir elinde galaksileri.

Devlet kurar, devlet yıkar, yön verir dünyaya.
Olur ki milyonlar eteğinde emirber nefer,
Ya o milyonlara hükmeden, ne eder?
Yaşar yine bir ölümlünün dudakları arasında.

Gariptir ki ne gariptir, o kainatı devreden akıl;
Aslında esirdir, zihin zindanı içinde.
O zindanın anahtarını, bırakmalı emin ellere;
Yoksa nerde devr-i kainat, mıhlanır yerinde!

İnsan, evet, halife-i ruyy-i zemin;
Emrinde her şey, kendinden emin...
Etme kendine itimad, bir seyis olur musallat;
Bir sözüyle esir, bir sözüyle vezir olursun...