Ölü Bebekler Şiiri - Bekir Dalkıç

Korkusuzlar donarak ölüyorlar, korkaklar birbirlerine sarılarak ısınırken buralarda.
Gruplar halinde sevişiyorlar, şu büyük ve zârûrî ihtiyacı giderircesine.
Korkusuzlar üfleye üfleye ısıtamazken bir türlü, o buz tutmuş nasırlı ellerini.
Korkaklar öksüre öksüre yayıyorlar etrafa saydam, irin irin, o balçıklı döllerini.
Şükrüyle avunuyor şükredenler,
Yokluğunu serpiştiriyor herbiride yokluktan toprağa.
Kimliğiyle övünenler göremiyorlar o kimliklerdeki görünmez mürekkeple yazılanı.
Akşam vakitleri çürük sebze topluyorlar fareler, kuşlar ve çöpçülerden önce.
Herkes hastayken, herkes herkesin sağlığına duacı aynı zamanda.
Koşullar hep zorluyor lakin uçakları icat etti edeli insan, gökyüzü uçurmaz oluyor kuşları.
Zira, rüzgarı çalıp, bulutu başka bir yere taşıyorlar hiç durmadan,
Acılar götürüyorlar posta güvercinleri, analar evlatlarını beklerken.
leylekler bırakıyorlar durmadan, kapıların önlerine ölü bebeklerini.