Okan Savcı Şiirleri - Şair Okan Savcı

Bana şiir yazdırmayın..
İnanın,
Hanginizden çıksam yola
Sanki odur hala sevdiğim ilk kadın..

Bana şiir yazdırmayın!

Kurduğum düşleri
Bozmakla meşgulsün…
Olsun,
Ben yine yazarım!
Masumiyetini dizerim elbet
Sahipsiz kalmış uyaklarına…

Şimdi
Ense kökümde bir ağrıdır yokluğun
Sıkça yazmaktan!
Ve o bir çift mavi göz
Uykusuzluğumun tanımıdır
Sıkıldım ben

Yazmadım
Hiçbir şehrin
Hiçbir duvarına adını....
Çünkü
Şehirler değil sevgili
Şiirler tutuyor aşkın kaydını...

Senin beni hiçbir zaman sevmeyeceğini, daha doğrusu sevemeyeceğini seninle ilk kez aynı geceyi paylaştığımda anladım. O zamana kadar bir bağ vardı bizi birbirimize yakınlaştıran. Bir tılsım..... bir büyü... bir bilinmezlik..... hatırla ilk günler ne kadar da huzurluyduk bu şehrin her yerinde. Ne kadar da gerçekçiydi aramızdaki o çekim... yüzüme baktığında büyüyordu göz bebeklerin. Ve bana umut veren en güzel şey de buydu. O anlarda seni tahmin edemeyeceğin kadar benimserdim. Ne güzel konuşurdun sen! Sesin nasıl da aşka çağırırdı beni.... ama ne olduysa böyle bir günün sonunda oldu. güleryüzle dağılacakken evlerimize, sen beni kendi kalene davet ettin... pişmanlığının, nefretinin, bir türlü gömemediğin geçmişinin yaşadığı o yere... evine ilk kez konuk olduğumda, şekerli kahve teklifinin ardından bir düş kırıklığı yaşayacağım aklıma gelmezdi... aklıma gelmezdi o evde senin mutsuz-umutsuz gençliğinin yaşadığı... ben kahvemi içip gidecektim oysa... nerden bilebilirdim, büyüyen gözbebeklerinin, aşka çağıran sesinin, ve ipek kadar yumuşak ellerinin içinde senin yıkılmışlığının varolduğunu. Bunu bilmeden girmiştim evine... ben senin o gülen yüzünde, o güldükçe insanın içinin ısıtan gamzelerinde kendi yaralarımı sararım diye düşünüyordum. Ben bir bakıma senin evine, sana teslim olmak için gelmiştim....

Saatler ilerledikçe, birbirimizin yüreğinde yaptığımız yolculuk daha da derinleşiyordu... aramızdaki o tılsım, o büyü, o bizi birbirimize bağlayan bilinmezlik ister istemez keşfe çıkarmıştı bizi. Radyo da ilhan irem çaldığında yakalanmıştım sana... kültablasında yanan sigaramı unutup, yeni bir sigara yakışımdan ve içkimi hızlı yudumlayışımdan anlamıştın beni. yaramı sana göstermiştim farkında olmadan.... ve sen beklediğim sözü söyledin: “anlat bana onu.....! ”

Hayatımın en zor anlarından birisiydi şüphesiz... bunca kaybetmişliğin verdiği soğukkanlılıkla sana beş yıllık bir hikayeyi beş dakikada anlatmıştım. Bunu nasıl başardığımı ben de bilmiyorum. Ama kısa kesmem gerekirdi hikayemi. Çünkü konuştukça, sana kendi geçmişini kendi yaranı hatrlatıyordum... o pişmanlığını, kaybolmayan nefretini... bir şeyler yapmalıydım bu havayı dağıtmak için. Bu sefer de ortaçgil çalmaya başladı..... şimdi yakalanma sırası sendeydi. “ben bu şarkıyı çok seviyorum biliyor musun” derken her ne kadar gülen yüzünle saklamaya çalışsan da gözlerine inen geçmişi, başaramıyordun.... işte o anda ben senin yaptığın hatayı yapmadım. Sana “bana onu anlat” demedim. Çünkü ben onu dinlemeye değil, sana teslim olmaya gelmiştim!

Cumartesi rakısı denen bir gerçek var
Buna inanın..
Su serinse buza ne hacet

Yarin gülüşü bir nevi dua kabulü
Ve sigara yakacak elin kalmamıştır

O gece ay
Sulara inen beyazıyla
Yol açmıştı düşlerime!

Yine uyandırıverdi güz hüznü
Tam da yürümeye başlamışken sana doğru

sonbahahar çocuğuyum
ondandır bu hüzünlü yanım
yağmura hasretim ondandır..
güneş doğar perdeleri çekerim
ben bütün sevdaları
karanlıkta yaşadım...

Ey şair
Atlamayıp da ne halt edeceksin?
Koca bir uçurum kaldı ondan geriye...
Üstelik sevmişliğin var yalın bir kadını.
O ki;
Gördüğün en güzel kafiye...

ne kadar öfkelensen de haklısın,
gülüşünü çalan insana.
tükenmişsin belli.
ne sesinde bir heyecan var
ne de yüzünde mana...