Nuri Can Şiirleri - Şair Nuri Can

Gül getir güleyim gönül bahçeme
bir tutam eylül getir
yaprak yaprak sar beni
kalmasın umutlarım yetim
... bahar damarı çatlamadan toprağın
hareli bir gül dudağında

Kadınım ben anadoluda
küskünüm
doğunun dilsizliğidir adım
sancılar coğrafyasında
yaralarını acıyla saran
çocuklarını acıyla emziren anayım

Ari’ye

Sevgili Ari
korkma

dünya donüyor

Yıllar önceydi
adını kalbime kazımıştım
bir sonsuz besteydi sevda kalbimde
o günler düşer yadıma hüzün ve acı dolu
şimdi derin bir ah gibi duruyor
bedenimde yalnızlığım

Ben karlı dağların
tozlu yolların
acıların,
yoklukların çocuğuyum
çağımın gerisinde yaşadım
küsme bana zaman

Biririm bir gün kavuşacağız
Munzurun yamaçlarına vururken ay
bir pınarın başında belki
belki bir derenin akışında
... bir kekliğin ötüşünde
hasretle sarılacağız biribirimize yine

İçimdeki papatyalar yolundu
tomucuklar kırıldı
ben kırıldım
en çok da sevdiklerime

Bir türküsü olmalı şu hayatın

Bir nefeslik yaşam ödünç ver ey hayat

Uzatsam tutar mısın elimi
alır mısın beni bu kör kuyudan
ömür dediğin bir uçumluk kuş
bir adımlık düş

Rüzgarin dilinde de konuşsan
Kelimeler de üşüyebilir ey oğul
Sabahın soluğu da kesilebilir
Sen yoksan yaşamak zor
Sen yoksan yaşamak ölüm
Korkuyorum

Önce beni benden aldın
sonra kalbimi
sonra umutlarımı
sonra hayallerimi
ve sevinçlerimi
ve mutluluğumu