Nurdane Diken Şiirleri - Şair Nurdane Diken

Dün bir çocuktum
Ne zaman büyüdüm?
O acıları ben mi çektim?
Ben mi bu kadar yoruldum?
Nerede yaptıklarım!
Kim yıktı onları!

Dün akşam gruba baktığım zaman
Cehennem alevi içinde, dudaklarını görmüştüm.
O dudaklar bir ara duralamış
Sonra bir şeyler fısıldamıştı
Sana kavuşmuşken,
Ellerini tuttuğum sırada,

Yalancı dünya,
Senin, neyine inanayım.
Güneş'ine mi, ay'ına mı?
Yaşamadan ölenlere mi?
Mavide raks'edenlere mi?
Yeşilde mutlu olanlara mı?

Yine gelmedin kollarıma sevgilim
Kollarım bomboş, sevgisiz
Bir annenin çocuğunu kucaklaması gibi
Beni sımsıkı bedenine, sarmanı bekliyorum
Bekleyip de, beklediğine kavuşamamak

Geçti aşklarla ömrüm
Zamanı geçti, bugün
Kırlaşmış bak, saçlarım
Derbeder oldum, bugün..

Kader utansın, kalsın

Sokakta....
Bir karanlık,
Bir ıslık
Bir ben.....
Kalbimde
Bir keder

Şu gece hiç bitmeyecekmiş gibi
Çığlık, çığlığa içimde.
Yalnızım, sensizim bu düzende
Sevdaların en koyusu gizli, bu gecede
Yürüyorum ıslak kaldırımlarda, sessizce
Gözyaşlarım bir deniz olmuş, önümde

Sana Gül'üm diyemem.
Gül yaprağına, har gelir.

Sana Canım diyemem.
Ecel kapıya gelir.

Gülşende seni gördüm, tomurcuk güle döndüm,
Nefesin sardı beni, bülbülce ötüverdim.
Alev alev yanarken, damlanla hemen söndüm,
Hayatıma girdin ya, dertleri ütüverdim.

Ay uyumuş yıldız, hayale dalmış,
Lacivert semada, tüm sesler susmuş.
Gecenin nefesi, bedene dolmuş,
Uykunun koynunda, hayaller susmuş.