Nurcan Göksel Şiirleri - Şair Nurcan Göksel

Ömrümün nihayeti
Beklide yarın.
Ama
Günlerimin emelleri var…
Acıtıyor bilinmezlik,
Bilmiyorum

O şehirde biri var
Gözleri benim gözlerim
Kocaman yüreğinde ki hız benim eserim
O şehirde biri var
Ne zaman çınlasa kulaklarım
Bir nefes görsem o bulutta

Önce sen uçtun gökyüzüne
Sonra içimde ki kuşlar
Şimdi yoksun
Köşede ki yerinde
Yokluğunu süpürüyor o rüzgar
Artık GÖK de sensin

Ak zambaklar, gelincikler
mor sümbüller, papatyalar
salınırken özgürce
tam doğanın ortasında
yere basan ayakları
birden yerden kesilir,

Bir palyaço
ikidir aslında,
biri ağlarken
biri güler.
Birleşir
aldatanm bir görüntüde

Anamın adı toprak
kalbi küt, küt atıyor.
Çünkü az sonra
ben geliyorum…

Birden bir özgürlük

Eline tutuşturduğun şeyle
mutlu olur mu sandın?
Hayır!
aldandın…
O çocuk
geceleri üşüyor,

29 harf,
9 rakam…
nasıl anlatmalıyım hayatımı?
Biliyorum!
Onları kullanmadan…
Bir sade beden,

Ayağına bir şey takılsa
benden bilirsin!
Neden?
Aniden küsüyorsun
hiçbir şey söylemeden…
Çelişkiler içinde

Bir masaldan
mutluluğu çıkarsan
yada hüzünleri
söküp alsan!
Ne masal
kalır geriye