Nevzat Erkol Şiirleri - Şair Nevzat Erkol

İçimizde sustuğu, sevda şarkılarının
Üç beş baharı geçmez
Üç beş baharı geçmez, durulalı gönlümüz.
Alnımıza gurubun kızıllığı düşse de
Yine sevgi, muhabbet, dostluk bizim öykümüz.

İpek saçlarında rüzgâr
Etekleri meltemlerde
Sisler içinde yürürdü,
Gözleri çok ötelerde
Görülmezleri görürdü,
Düşleri peşinden dökülür

Soğuk caddelerine
Hep sessizlik
Hep hüzün mü çöker böyle bu kentin.
Bilinmeyen, her kimse
Bir el midir yalnızca
Şubatta mı saklıdır en zorlusu mevsimlerin,

Kan, ölüm var dediler orada
Aldırmam dedim, giderim.
Elimde ilim fenerim
Çorak toprağa su
Cılız fidana can
Işıksız mekânlara güneşim ben.

Hangi gözle bakarsan bak
Korkutmasın hâlim seni,
Acılara boğulsan da
Ürpertmesin ölüm seni.

Ölüm seni, gülüm seni

Beni sahilde buldular
Denizyıldızı gibiydim
Sıcak kumlara vurdular
Ne ölüydüm, ne diriydim.

Hırpalandım dalgalarla

O TOPRAKLARDA

Öyle mutluydum ki ben
Kanbera' da
Başak saçlı anam ve
Güzel karımla.

Bir çoban yaslanmış pınar dibinde
Çalar kavalını inceden ince
Gün batıp ovaya sürü inince
Kaval ağlar, çoban ağlar, göz ağlar.

Akşam olur, başlar yürek sızısı

Boş bir mayın gibiysen yaşamda
Salıngan bir bulut
Çaresiz bir ispinoz,
Fırtınaya güdümlü bir yelkenliysen ya da
Çok şey var sana anlatacağım.

Git elbet
Gönlünün çektiğince,
Ama giderken
Biraz beni de al.

Git elbet