Tutamadım kendimi,
Anlattım ona derdimi,
Bilmem o da sevdi mi?
Ama önemli değil,
İster bilme, ister bil.
Yasla başını omzuma,
Çekme ellerini üzerimden.
Gel göz göze kalalım öylece,
Ayrılma benden.
Sevda ateşine atlayalım beraber,
Rüzgârda savrulan bir yaprak gibi
Geçiyor günlerim.
Gözlerimi sensizliğe açtığım her gün,
Girdap gibi içine çekiyor beni.
Acı veriyor bana,
Hani o hep gezdiğimiz yol var ya, ben oradayım yine. Sen yoksun ama, o yüzden içimde derin bir boşluk var. O boşluk sensiz dolmayacak, çünkü kocaman bir çukuru kum taneleriyle doldurmaya çalışmak imkansıza yelken açmaktır.
Seni düşünüyorum yine, o hep kahve içtiğimiz yer var ya, onun yanından geçiyorum şimdi de. Sen benim kahveye çok şeker atmama takılırdın ya hani, hani sonra gülüşürdük karşılıklı. Gülmüyorum artık ben. Sen gülüyor musun bilmiyorum, ama ben gülmüyorum. Hatta artık çok şeker de atmıyorum kahveme, belki aklıma sen gelirsin de hıçkırarak ağlarım diye.
O günden beri, gittiğin ve dönmeyeceğin günden beri seni düşünüyorum hep, aklımdan çıkmıyorsun. Kokunu hissediyorum, siluetin gözümde canlanıyor, dokunmaya çalışıyorum, uzanamıyorum. Uzanamayacağım kadar uzaktasın çünkü. Ama her seferinde uzanmaya çalışıyorum o dumanlı bakışlarına, kadife saçlarına, kalem gibi kaşlarına, narin narin akan bir nehirdeki berrak suyu andıran yanaklarına…
Bir çöl kervanındayım şimdi,
Sonu olmayan seferdeyim,
Kimsenin bilmediği bir yerdeyim.
Yol yordam bilmeden girdim bir kez,
Şimdi kendimden bihaberdeyim.
Kar yağıyor,
Lapa lapa hem de,
Her yer bembeyaz,
Evlenmek üzere bir gelin gibi,
Yine beyazlarını giyinmiş İstanbul.
Arşınladım dağları,
Kalbimi, gönlümü dağladım.
Senin için,
Uçsuz çöllere koştum ben,
Sen farkına bile varmadın.
I suddenly blacked my eyes,
And you looked me when it dies.
It was my love,
It was my heart…
I suddenly blacked my eye,
I.
Çok soğuk bir his şu ölüm,
Hiçbir şeyin kalmaması, zor,
Daha doğrusu senin kalmaman buralarda,
Bu güzel diyardan ayrılman, zor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!