Bir sonbahar günüydü
göz göze geldiğimizde iliklerime kadar işlemişti bakışı
yazdan kalma son günlerini yaşayan kente
gözlerindeki mavilikle yeniden hayat verdi
Ahh o gülüşü...
Gülerken kısılan o gözlerinde,
Kimliğimi kaybettim
Kimliksizim bugünlerde…
Hani yerde gördüğü halde,
Herkesin basıp geçtiği,
Sadece sesini duyduğunda dönüp baktığı
Hatta bazılarının bunu yapmaktan zevk aldığı
Her şeyi bir tarafa bırakıp,
Yeniden başlayabilmek her şeye.
Yazıldığı kadar kolay mıdır bu?
Giden gittiğinle kalırken
Kalanı bir başına bırakıyorsa
Kim bahsedebilir bana
Gece alacakaranlık. Zamanın tamda durduğu bir yerde,bir şeyler arıyor gözlerim. Tam o anda el ele tutuşmuş,çocukluk düşlerim geçiyor gözümün önünden. Yüzlerinde,geleceğime tek miras olarak bıraktıkları masumiyetle. Tam elimi uzatacakken vazgeçiyorum. Çünkü artık ellerim kirli. Doluyor gözlerim. Ve dilimden dört kelime dökülüyor “Özledim kirlenmemiş düşler görmeyi”
Bir değişiklik var gecede. Adını koyamadığım. Öyle ki,sanki hayat bir satranç tahtası,gece vezir ve bende üzerinde bir piyon. Ne kadar sağa sola yalpalansam,ileri gitmeye çalışsam da,kendimi gecenin içinde bir yere koyamadım. Ve işte beklenen o hamle. Pes! Galibi yine sensin bu oyunun gece. Büyüksün!
Ve hiçbir tesir altında kalmadan,hür irademle,diğer piyonların “Ne yaptın sen? ” der gibi bakışlarına aldırmadan çıkmış bulunmaktayım bu oyundan. Çıkarken son bir defa göz ucuyla bakmayı ihmal etmedim yarım bıraktığım oyuna. O da ne! At koşturuyordu bizimkiler gecenin sahasında.
Gittiğinden beri çıkmıyorum evden. Karantinaya alınmış hastalar gibiyim. Penceremden içeri sızmasın diye güneş,açmıyorum perdeleri bile. Çünkü dayanamıyor artık yüreğim sensiz doğan yeni bir güne.
Gece olunca ışıkları da yakmıyorum artık. Odamın her köşesi senli anılarla doluyken,aydınlıkta görmezden gelemiyorum her birini. Ve yuvarlıyorum onları da kendimle beraber karanlığın en dibine…
Sesin yankılanıyor bazen kulaklarımda. Yakınını kaybeden birinin,buna kendini alıştıramayıp yaşadığına inanması gibi,inanmak istiyorum gitmediğine,sesini duyduğumda.
İnanmak istiyorum geri geldiğine. Sadece bana görünsen yeter,isterlerse herkes baksın bana acıyan gözlerle. Sansınlar ki,ben kabullenemedim hala gidişini. Yeter ki karşımda göreyim,gördüğümde ölürcesine heyecanlandığım gülüşünü…
İnanmak istiyorum her şeyin düşündüğüm gibi olmasına.
Yarın sabah tüm sabahlardan farklı olsun
Uyandığımızda yeni güne
Göz bebeklerimiz buluşsun birbirlerinle
Bırakalım hasret gidersinler
Göz göze…
Biz o anın mutluluğunu yaşayalım seninle
Yokluğunda zifir renginde akıyor gözyaşlarım.
Ve ben ne zaman ağlasam,
Katran karasına boyanıyor gündüzlerim.
Ben ne zaman
Yokluğunun hesabını tutmaya kalksam,
Nafile.
Sen gidiyorsun,
Kesiliyor içimin nefesi..
Uçuyor kuşlar bir bir gönlümün kafesinden
Kalanlarında ben kesiyorum nefeslerini ciğerlerinden
Gömüyorum diğer öldürdüğüm,
Sevinçlerimin yanına…
Sesini duyduğumda ağladım ya,
Sızladı mı burnunun direği?
O an yanımda olmak istedin mi?
Silmek için gözyaşlarımı…
Gerçi sen hiçbir zaman,
Benim gözyaşlarımı silmedin ki…
Başımız yoktu bizim
Sonumuzda olmayacaktı
Bir anda başlamıştık bu aşka.
Yağmurlu bir günde
Çıkıp gelmiştin bana.
O gün yüreğime sakladım seni
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!