© Copyright Antoloji.Com 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Antoloji.Com'a aittir. Sitemizde yer alan şiirlerin telif hakları şairlerin kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Sözde senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla
Bazen sessiz sevdasın
İpekten kanatlarla
Ama sen hep bin yıllık bilenmiş inatlarla
Karşıma çıkıyorsun
En serin imbatlarda
Adını yazıyorum
Bulduğun fırsatlarla
Yüreğimin başına noktalarla, hatlarla
Başbaşa kalıyorum sonunda heyhatlarla
Sözde senden kaçıyorum
Dolu dizgin atlarla
Ne olur bir gün beni
Kapından olsun dinle
Öldür bendeki beni
Sonra dirilt kendinle
Çarpsam kara sevdayı
En azından yüzbinle
Nasıl bağlandığımı
Anlarsın kemendinle
Kaç defa çıkıp gittim
Buralardan yeminle
Ama her defasında
Geri döndüm seninle
Hangi düğüm çözülür
Nazla, sitemle, kinle
Ne olur bir gün beni
Kapından olsun dinle
Şaşırdım kaldım işte
Bilmem ki nemsin
Bazen kız kardeşimsin
Bazen öp öz annemsin
Sultanımsın susunca
Konuşunca kölemsin
Eksilmeyen çilemsin
Orada ufuk çizgim
Burda yanım yöremsin
Beni ruh gibi saran
Sonsuzluk dairemsin
Çaresizim çaremsin
Şaşırdım kaldım işte
Bilmem ki nemsin
Zulmü Alkışlamayan insanlar en güzel insanlardır...🌄 🌄 🌄 🌹 🌹 🌸 🌼 🌼 🌼
A.selam....
İnsanlığın saklandigi yerden çıkması en büyük dilegimiz olsun... Zulmü Alkışlayamam....
Gözdeki değil gönüldeki güzel olur....
Barış hemen Şimdi..... başka bir seçeneğimiz kalmadı...
Çocuklar ölüyor bayım
Biz burada pazar kahvaltımızı yaparken,
Akşam ne yapacağımızı tasarlarken,
Twitter'da kime sataşayım diye bakarken,
İnstagram'da deniz ve dolunay fotoğrafları paylaşıp bol bol like beklerken
Pazartesi sendromuna hazırlık yaparken,
Çocuklar ölüyor bayım, hem de her gün.
En büyüğü 25 yaşında çocuklar ölüyor.
Birine “şehit”, ötekine “leş” dediğimiz için
Bu savaşın ölmekle, öldürmekle bitmeyeceğini bir türlü anlamadığımız için…
Çocuklar ölüyor…
Ve anneler için evladı öldükten sonra hiçbir şey ‘sağ’ olamıyor.
Biz burada “ama”lı “fakat”lı cümleler kurarken,
Biz burada kah sosyal medyadan kah dost sohbetlerinde Kürtlere akıl verirken onların evi kurşunlanıyor.
Kürtler mezarlığa gidiyor, hem de her gün… Her Allahın günü…
Kürt yada Türk, Laz fark etmez… Her dilde ağıtlar göğe yükseliyor...
Tek bir fotoğrafta bize “Neden” diye bakan çocuklar ölüyor.
“Neden hala ölmemize izin veriyorsunuz? ”
Kimin başlattığının, kimin ne yaptığının önemi yok artık.
Çocuklar ölüyor…
Bir anneye evladının cansız bedenini verdikten sonra hiç bir şeyle avutamazsınız.
Bir çocuğu yaşıtı bir çocuğu katlettikten sonra güzel bir geleceği olduğuna inandıramazsınız.
Bir babayı büyük umutlarla büyüttüğü oğlunun cenazesinde saf tutmak zorunda bıraktığınızda onun yüreğine düşen ateşi söndüremezsiniz.
Biz burada çocuklarımızın hangi okula gideceğinin hesabını yaparken, yeni yeni formalar alırken, orada çocuklara kefen giydiriliyor
Biz burada erken yatmıyor diye sızlanırken, uyuduğunda parmaklarımızın ucuna basarken orada onlar bomba sesiyle büyüyor…
Biz burada ateşi çıksa yüreğimiz kalkarken, orada çocukların yüreği duruyor…
Çocuklar ölüyor…
Bir çocuk öldüğünde bir çocuk ölmüştür.
Dilini, dinini, yaşadığı yeri ve orada ne işi olduğunu sorgulamak zalimliktir.
Çocuklar ölüyor…
İncecik bedenleri bir bir düşüyor.
Kah kurşun, kah bomba, kah mayın…
Merakla bakan gözlerine önce kocaman bir korku yerleşiyor.
“Neden” diye soruyorlar ölürken.
“Neden hala ölmemize izin veriyorsunuz? ”
“Neden hala susuyorsunuz? ”
O çocukların gözleri gerçekten açık gidiyor…
O çocukların ölümüne böyle suskun kalıyoruz ya,
O çocukların ölümüne böyle bakakalıyoruz ya,
İki cihanda yatacak yerimiz yok!
Rojbaş
Yine bir yanımız bahar bahçe bir yazımız ölüm ölüm ölüm....
Korkmak güzeldir tedbir onun en güzel sonucudur....