Kültür Sanat Edebiyat Şiir

"Allah'ım! Bizi hakkı hak bilip ona tabi olan, batılı batıl bilip ondan uzak duran kullarından eyle!"

Sessizliği dinliyorum sessizce
Yalnızlığım en yakın arkadaşım.
Gönlümde bir şarkı çalar her gece
Bize eşlik eder gamlı gözyaşım.

Nerdesin ey insanlık, bulamıyorum seni
Kimler astı duvara, öldü diye resmini.

Her bacasından duman çıkan evin sıcak olmadığı gibi,
Her pencesinde ışık yanan ev de huzurlu değildir.

Kimin tenceresinde et, kimin yüreğinde dert kaynar bilinmez
Mutluluğun aksine acı ve keder çoğu zaman dışardan farkedilmez
Mutlu yüzlerin ardına gizlenmiş olan hüzünler gözle görülmez
"Ey destur bilmeyen gafil"
Bu yer gönül hanesidir, paldır küldür girilmez...

Ben, çiçek gibi insanların var olduğuna inanıyorum.
Öyle naif, öyle içten, öylesine sevgi dolu.
Dünyamızı, hayatımızı güzelleştiren
Kimse hakkında kötülük düşünmeyen,
Lâkin kıymeti bilinmeyen.
Kırılan dallarına, koparılan yapraklarına rağmen kimseyi incitmeyen.
Kendini yakıp tüketmek pahasına etrafını aydınlatmak için çaba gösteren. Sevdikleri üzülmesin, incinmesin diye gönlünde kopan fırtınaları tek başına göğüsleyen çok özel insanlar var biliyorum.

Koparmayın yapraklarını gülün,
Kırmayın dalını gül ağacının.
Bir nefes geriden geliyor ölüm,
Bilin kıymetini kardeş, bacının...

Zaman tükeniyor, ömür bitiyor
Dünyayı sırtlanıp götüren var mı?
Her insana kendi derdi yetiyor
Gününü kedersiz bitiren var mı.?

Nuriye Akyol