Kültür Sanat Edebiyat Şiir

Karşımda Koca bir umman dururken, o ummanın karşısındaki bir evin fanusunda hapsolmuşum gibi...

İçime çöreklenen ve acıtan tüm olumsuzlukları susturdum. Açık olmayan insanlara karşı tüm açıklığımı ve çıplak gerçekliğimi susturdum. Kalbimden taşan cümlerleri, sevgileri ve öfkeleri susturdum. s/ustum...

Ben bir Ahlat ağacıyım.
Ben kendimin dâr ağacıyım...

Kalıpların içine hapsedilmiş ruhumun, yalnızlığı yakalayabildiği o kısacık anlarda, prangalarını soyunarak kendini sonsuzluğa bıraktığı yerdir gökyüzüne giden yol. Ya hut daralan ve göğsümü kırarcasına tepinen kalbime aniden bir inşirah ferahlığı geldiği anların toplamıdır belki de...

Ne dinlediğimizden çok dinlediğimiz şeyin Ruhumuza zihnimize ne anlattığı, neleri d/inlettiği ve neleri hatırlattığı önemlidir bence.
Mesela yirmi küsür yıl evvel tanışmıştım rodrigonun gitar konçertosuyla onu ne vakit dinlesem onu dinlerken ki zamanlarımda ne hissetmişsem aynı hisleri tüm ayrıntılarıyla tüm zerrelerimde hissediyor, her hatırayı anda yaşıyor gibi oluyorum. Bunun her tınıyı hücrelerimize işlediğimiz ve andaki durumumuzla hemhal kılıyor olmamızı kanıtlıyor olmasından başka bir açıklaması yoktur herhalde...