Kültür Sanat Edebiyat Şiir

maria puder
siz beni cok yanlis anlamissiniz...
sozum sizleredegildi:))

cok nadiren ugradigim kursuye bugun bir bakayim dedim. iki konu munazarasi dikkatimi cekti. biri siir ve siir elestirileri uzerine. digeri de ulke gundemimize dair son mevzu. guzel konular oldugu icin bu corbaya bir tutam tuz katmak geldi icimden...

ilki; siir ve siir elestirileri konusunda soylemek istedigim seyler sunlardir. arkadaslar siir o kadar buyuk bir sanattir ki butun sanatlar ona cikar, o butun sanatlardan cikar. zemini dar hacmi genistir. bir kitap dolusu mevzuyu bir kac satirla anlatabilmektir. dolayli dolaysiz, direkt endirekt, hafif agir vs. icinde duygu dusunce varsayim dialog haber barindiran ve bunlari kist bir sekilde aktarmayi gerektiren, yazarken sancilar yaratan, okuyucuyu alip goturmesi amac edinilen, soz sanatlari kullanilan, bilgi birikim aktarilan ucsuz bucaksiz deniz derya. bu deniz deryada batan mi dersin cikan mi dersin gecen mi dersin dalan mi dersin sairler var... bana kalirsa dalmak gerek, daldiktan sonra batip cikmak veya gecmek onemli degil.

siir elestirilerine gelince; obkadar cok yazilacak sey var ki... hepsini yazmak mumkun gorunmuyor bu telefon tuslariyla. oncrlikle yorum ve elestiriler nasil olmali tartismalarina mahal vermek istemiyorum ve sadece dusuncelerimi atarmak istiyorum. siirvyazmak kadar onemli bir konunun cok basitlestirildigi bu tur zeminlerde genellikle yapilan ama yapilmamasi gereken bir kac durum var. biri ve en belirgini ahbap cavus iliskilerinde kaynamak. birbirlerinin siirlerine gidip begenmek ovmek borc oder gibi one cikarmak. siirin tek bir tanimi yok ve tanimi da kisinin kendi dimaginda olan kadariyla oldugu icin bizler ancak iyi siir kotu siir eksik siir fazla siir diye ayrim yapabiliriz. ve bunu da tum gercekligiyle yapamazsak siire ve saire zarar vermis oluruz. digerbbir yapilmamasi gereken sey siire surekli tek bir pencereden bakmak ve sahsi bakis acilariyla degerlendirmek. ornek verecek olursa bir amcamiz var burda surekli din perspektifinden bakarak yorumlar yaziyor siirlere ve kopyela yapistir teknigini cok kullaniyor yorumlarinda. butun siirlerin didaktik olmasi gerektigi anlayisiyla yapilan bu yorumlar bilgi saglayici olabilir ama siire katki saglamaz. dedik ya siir cok buyuk bir sanattir ve didaktik siir siir cesnilerinden sadece bir tanesidir. b8r diger yapilmamasi gereken de siire ugrayip tek bir kelime ile yorumlamak " guzel" , " harika" gibi... oysa ne siirin ne de ssirin buna ihtiyaci yoktur.

gelelim ulke gundemimize. uzun uzadiya birseyler soylemenin gereksizligiyle.

' bu sarkilar guzel guzelnolmasina da, nakaratlar sıktı arkadas ' tamam hepimiz ahmagiz ve kabul ettik ahmakligimizi... cektirip gidin.

Acının Başkenti

Gözlerinin eğrisi dolanıyor yüreğimi,
Bir raks, bir dinginlik çemberi,
Zamanın aylası, gece beşiği ve güvenli,
Ve eğer hiçbir şey kalmadıysa aklımda yaşadığımdan
Gözlerinin her zaman görmediğindendir beni.

Yaprakları günün ve pembe şarabın köpüğü,
Rüzgarın sazları, kokulu gülücükler
Işık dünyasını saran kanatlar,
Gökyüzü ve deniz yüklü gemiler,
Gürültü avcıları ve renk kaynakları.

Tanların kuluçka yatağından doğan kokular
Yıldızların samanı üzerinde yatan
Saflığa bağımlı gün gibi tıpkı
Dünyada bağımlıdır senin tertemiz gözlerine
Ve akar bütün kanım bakışlarında senin.

Paul Eluard

Birikmiş Kirlerle Konuşmalar

İki istasyon arası
Kırmızıyı seriyorum sözcüklerin altına
Acıkıyorum okudukça
Kabar ey iştahım
Benden uzaklaştıkça güdülen boşlukta
Kalbimi doyuracaksın
"Doymak"
Tenin uyuştuğu ruhun uyandığı denklem
Değişkenin kuvveti
Okşanmanın şiddetini belirler
Kendimi şiire vuracağım muhakkak
Ateşli başlıkların sofrasını kaşıklayan yüreğin
Süreğen hikayesidir bu

Yaşamak deyince
Göğsümde sesler çoğalır
Ben sese susarım
Duyarım
Nuh çağırınca
Sele kapılan ağızlara dolan hüsranı
Kızildeniz'de
Sığınmanın/boğulmanın zıtlığını
Değişen kabukla
Çürüyen kalıp aralığında
Yüzünü tufana dönen bir hayat
Ve yanıltan dönüşteki hazinelerin hiçliği
Çağırmamış beni adımla
İnsan sessizlikten korkar
Kendi konuşamadığı zaman

Ey hayat veren ve öldüren
Ölüm hangi dünyanın özgürlüğü
Cesaretimi kırbaçlamak için soruyorum
Kafamızda
Çelik yeleklerle girdiğimiz o büyük savaşlarda
Cinnet geçirmesin cesaretimiz

Kendini doğuran acı
Kendini imha et
Kutsadıkların
Kitaplarda kalan iadesiz alıntılardır
Kahramanlıklar
Bir kostümden ibaret
Bir biçilme meselesi
Damarlarımıza aşılanan muştular
Hangi dogmanın ninnisi

Söz dinlemek
Ölümcül bir deyimmiş



Bahçe Ee

***Sütre ve İnşirah**


dehşeti gör
ve
yeryüzünü siyaha boyayan şehveti

kasıklarında karanlık patlamalar
kozmik bağırtılar
var oluşa bağlı ağrılar
var olduğunu zannedenlerin

şiiri kirleten
aşkı iğfal edip
apıştan dünya seyredenlerin
kulak tırmalayan
ruh karartan
çığlıklarını duy

sen
bir yeryüzü imgesisin artık
ey
loşluğuna sabahlar
sepia eylüller sunduğum hayat
içimde debelenen dehşeti gör

ey
kulaklarından tutup
dizime yatırdığım yanılış
aykırı kuramların
beynime yaptığı basınç
gör beni
tenden öte
candan ziyade
gör

bir hazanı
bir yağmurla
bir bulutu
bir kuşla
değiştir

bir yangıyı
bir şehvetten koru

beni koru
kara ruhların
kararmış hiçliğinden
gecemi esirge
ve eksik kılma üzerimden
kuş seslerini

aşk
bir tanımdır
gözlerimin yatağında
bir kasırga
bir deprem
bir okşayış olarak
aynı zamanda

geçirgen zıtlığımdan koru beni
sarsak bilgiçliğimden

kağıdı kutsayarak
kalemi
bir yaraya direnmek
bir ilenci gidermek savaşında
silah görerek
yazıyorum
yaz dediğini
yazgının

beni gör
ey ruhumu
saman kağıtların pürüzlerinde konuklayan aşk
beni gör
ve beni koru
seni şehvet sanmaktan

korkumu gider
korkunçluğumu sütrele
cinayetimi sakla
ve
ört beni hatice
dağları ört üstüme
cehlimin üzerine kapat
geceyi ve gökyüzünü

inşirâh ol bana
kalbimi aç
göğsümü aralayarak
karart beni
ört beni ne olur
kalbimin vahyi geldi
az önce

OKUdum
anladım
ağladım ve korkuyorum
ört beni

anlayışımı gizle
süz beni
evrenin bilgisinden
geceden ve hayaletlerden

sez beni
alemden
ayetten
şiirden

...

onsekizmartikibinon



Şükrü Özmen

Mahreçsiz Neşide


Bir mektubun sonuna eklenmiş
veda cümlesiydi sözlerin ;

g i t t i m . .

Ölü kelebekleri avucumda saklayıp
düş yanığı hayallerimi heybemde toplayıp
sanki düşmanımdan öç alır gibi . .

Giderken anladım
mürekkebi bitmiş bir kalemin
başka kağıtlara dökülemeyeceğini..

Hiçbir yere aşina değil kalemim
ne boş sayfalardaki arı beyazlığa
ne de silinmişlerdeki griliğe . .
hangi kağıda gitsem ,
yaralarım kavlıyor

Şimdi
tamam olmaya çalışırken
mısralarını yitiren uzun bir şiir gibiyim..

Mürekkep yerine kan damlıyor satırlara. .
harflere kefeni giydirdim,
yüklendim cenneti sırtıma
cehenneme yürür gibiyim . .

Ey kalemim ,
telaşında öl !
Süzdür mürekkebini ..
Dönme bir daha bitmiş şiirlerine..

Yazacak yerin yok !


Vera Erendiz

Gözlerindeki Asal Sayı Ölüsü


Kimsenin en büyük sayısı yok.
Herkes kendi sonsuzuna recâ!

Doğal sayı
Tamsayı
Reel sayı

Bir sayıdan diğerine
uçuşup dursun formülüm.
Nasıl da yoksulum
eşitsizlikleri onaran gözlerinin karşısında!

Asal sayıyım!

Tehir edilmiş takvimlerin
lirik akıntısına sığındığımdan beri
pusulam yok artık benim.
Sayıların kalbime hükmeden
işlemleriyle seni sevdim.

Çünkü Sen aşk isen
kalansız bölünebiliyorumdur Sana!

İki...
Neden ölü numarası yapıyor bana?

Çift sayılar tünedi ışığıma
bölünmek geçmiyor aklımın ucundan.
Hiç gitmedim senden uzağa,
mutlak değer oldum varlığına.
Yine de
çırpınan bir sayının eksildikten sonra
eşitliğe fırlattığı o mahzun bakış gibi
baktım ardından...

Üç boyuta sığamıyorum;
bölünmüş bir aşkın
integralini alıp duruyorum.
Orijinden bakarken gözlerine
durmadan merkezim kayıyor
teğet geçiyorum ellerine.

Yardım edin bana!
Bir vektör geçiyor yüreğimden;
sen yine de
boyutlarını içime ekmeye devam et,
ben trigonometriyi oyalarım
sonra aşk eksenine aldırırsın beni de...

Ayrıldığımızda hangi buharlaşan ruhtuk
iyi hatırla!
Kaç bilinmeyenli denklemin içindeyiz şimdi?
Bir tek bölme işlemini bağışlama!

Üç...
Senden sonra bir zaman belirtmedi.

Israrla ikiye bölüp durdum uykularımı,
akrebi çarparak yelkovana.
Gittin
ki tüm gece elimde permütasyon hesabı.
Bir irrasyonel sayıya döndüm,
gizleyerek doğallığını
dudaklarımın çözüm kümesine.

Evrensel kümeye sığdım da
yokluğunun sonsuzluğuna sığamadım.
Kalbimden bir yığın yazgı çıkarıyorum
ekleyerek görüntü kümemize.
Bir tek çıkarma işlemini bağışlama!

Beş...
Cevabı sen ol diye tüm şıkları kodladım.
Kitapçık sende optik bende kaldı.

Bir avuç standart sapma yaşadıklarımız;
sargılı bilinmeyenim eşitsizliğe çarpa çarpa
devirli ondalıklı sayılar büyüyor şuramda.
Güya
köklü sayıların sabrıyla bakacaktın bana.

Olmadı!
Çarpanlarına ayırdığım saçların da
döndü sırtını bana.
Topuğu kırılmış artılar
şimdi eksilen avuçlarımda.
Bir tek toplama işlemini bağışlama!

Yedi...
Sesimdeki en hüzün sayı.

Sen eksilirken,
yokluğun dünyada yedi kıta.
Gökkuşağı yedi renk.
Veda çölünü gezip durdum da
Sen bahçemde yediveren gül.
Sayı asal olur
başka şeyler de anlatırım sana.

Bilmedin...
Yokluğun
tüm işlemlere parantez açıyor
değer bulmadığım ikslere.
Sen hangi işlemle vardın karşıya.
Bir tek çarpma işlemi bağışlama!

Şimdi
aramızda sonsuzluğa akıp giden
ipince bir sayı doğrusu...

Kümeme düşen senden
daha vahim bir sayı
geçmedi denklemimden.
Özür borçluyum
bölündükçe kalbi acıyan her sayıya.

Yine de sendeyim her işlemde.
Sonsuzun bitişini gördüm gidişinde.
Unut sayıları...
Bir tek kendini bağışlama!


Veysel Toprak

Hayzeran'ın Uğultusu


uzanırım sesinin çocuksu buğusuna.
bir şarkı kımıl kımıl, ruhumun sularında.
bir cennet kokar rüzgar,
tütsünelir mevsimler.
miske bulanır dünya,
seni her duyduğumda.
o an bir yağmur başlar,
bir yağmur uzaklardan.
yıkanır hüzünlerim, bengisu kuyusunda...

vezne çeksem hasreti, anlatsam insanlara.
yağmurlardan seni ben, sabahlara damıtsam.
ve kazısam adını en derin duvarlara.
sınırların ardından ellerine uzansam...

birgün elbet bitecek, bu yaşamak kâbusu.
sular da anlar artık, insanlar yalan söyler.
ecelden biraz önce, vuslat gelseydi keşke.
yoksa neyi sarar ki, âh yitik ellerimiz.
özü cahil sulara hayzeran ne anlatır.
ne söyleşir semayla aşkın derin kuyusu...

uzanırım kitabın en kutsal kelâmına.
bir esrik temmuz başlar,
sonsuzluğun namına.
zeytinlerle söyleşir, siyah giyinmiş kadın.
günahkâr gözlerime aşktan cemreler damlar.
şefkatle bakar sokak, şefkatle bakar işte
kedi, köpek, ne varsa, hepsi de acır bana.
nasıl unutayım ki, bağbozan o mevsimi.
ne sözle anlatılır, ne de şiire sığar...

madem gemiler yandı, düne veda edeyim.
denizlerim çekilsin, çekilsin kuyulara.
hayzeran dileğine, içli amin çekeyim.
çöllerdir asıl mekân en ulvi sevdalara...

Hasan Tan

Sesin Yağmur


Sesin
Denize açılan sokakları ömrümün.
Arnavut kaldırımlarında bahar kokusu.
Hanımeli, portakal çiçeği, ıhlamur...
Yürürken akşam gün batımına
Üstüm başım çiçek tozu...
İçimde renklerden düğün.

Sesin
Bir çiğ tanesi hüznüme düşen.
Rüzgarına kapıldığım turkuaz bir su...

Bilirim,
Her mevsim aynı yağmaz saçlara.
Ayışığı her gece aynı damlamaz.
Insan aynı hisle aynı yerinden
Defalarca birleşip ayrılamaz.
Zaman ki,
Küflü çerçevesinde
İnkisârına akarken malihulyanın
Bilirim...kayıp gider resimler
Mutlak gider sevilenler...sevenler...
İcinde arındığımız asi nehirler
Kirler!
Yelesindeki hurriyet yılkı atlarının
Gider
Azameti dağların
Asaleti insanın.
Yasamak... gider...

Bir tek sesin kalır bende geriye
Mevsimsiz bir titreyisle Sevgili!
Sol yanımı hissederim.
Ebabiller uyanır.
Annesiz yanıma bir siir düşer.
Kaybolur sükutu çocukluğumun
Metruk düşlerimde gövdem doğrulur...

Bir tek sesin Sevgili...

Sesin ki
Y a ğ m u r !
Hatırlatır kalbime:
"Bir damlada bir çavlan nasıl var olur?"

Esra Tabur

BEBEKLERİN ULUSU YOK

İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu
Bebeklerin ulusu yok
Başlarını tutuşları aynı
Bakarken gözlerinde aynı merak
Ağlarken aynı seslerinin tonu

Bebekler çiçeği insanlığımızın
Güllerin en hası,en goncası
Sarışın bir ışık parçası kimi
Kimi kapkara üzüm tanesi
Babalar,çıkarmayın onları akıldan
Analar,koruyun bebeklerinizi
Susturun,susturun söyletmeyin,
Savaştan,yıkımdan söz ederse biri.

Bırakalım sevdayla büyüsünler
Serpilip gelişsinler fidan gibi
Senin,benim,hiç kimsenin değil
Bütün bir yer yüzünündür onlar
Bütün insanlığın gözbebeği

İlk kez yurdumdan uzakta yaşadım bu duyguyu
Bebeklerin ulusu yok
Bebekler çiçeği insanlığımızın
Ve geleceğimizin biricik umudu.

ATAOL BEHRAMOĞLU