Necmi Ünsal Şiirleri - Şair Necmi Ünsal

Adını haykırırım ben bütün secdelerde.
Ezelde Levh’e yazdığın ilk adım seninle.

Bu yolda tam sadakatle sürülen izlerde,
Rahına aşkla attığım ilk adım seninle.

Geçen zamanı tersten yürürüm, kuşkulu adımlarım düz.
Çocukluğum bir avuç umuttu, gecemse düşlerle gündüz.

Hayata dolan davetsiz, arsız kalabalığı yarmak zor.
Kalabalığın hırçın gayesi yaşama sinsi bir dekor.

Güllerin üstündekini sanma,
Sabah çiğidir diye!
Her seherde damla-damla,
Dökülen gözyaşımdır biteviye.

İsyan galip geldiği zaman akla,
Ah gör ki ne şeytanlık çıkar ondan!
İblis zevkten atarken bin bir takla,
Yusuf dolar zindanlar ispiyondan.

Yanmış özün cevheri hep kül kalmış.

Gerçekleri sakladılar.
Karaları akladılar.
Şevkimi patakladılar.
Anlatmadılar bana.
Attılar yabana
Masum merakımı.

Her zaman var Allah, ezelî ve ebedî.
Varlığı zâtıyla kâim, hem de sermedî.
Noksanlıktan beri, bir ismi de el-Bedî’.
Hidayet elinde, nankör kalbe vermedi.

Canlının kaynağı, bazen şelale bazen çağlayan su.
Dağlardan süzülüp gelen, kara buluttan ağlayan su.

Bazen şırıl şırıl ninni söyler, bazen gümbür gümbür akar su.
Ateşlere serin şarkı, denize kavuşan akarsu.

Anadolum bir efsane, tüm dağları; kırları.
Kuşlar, kelebekler uçar; şenlenir bayırları.
Sinesinde barındırır, gönlünce yatırları.
Minareler tapusudur, türbeler de sırları.

Şehitlerin kanlarına, şanlı tanık bayrağım.

Eskici dükkanında bir levha, “ Edeb yâ Hû ”.
Onu kaldırıp sürgün etmişler, edep yahu!

Sadece mekanlardan değil edep gün be gün
Şahsiyetten de gitti, şereften oldu sürgün.

Sanki bir sanat olmuş ülkemde
Aldatıp, haksız yere hep yenme.
Çakallar ulur yeşil bölgemde.
Cılızlıklara esir direnme.

Okyanuslarda sahil görülmez.