Necdet Uçan Şiirleri - Şair Necdet Uçan

o kadar mı
ayrı düştük
sevgili yar
düşüme konuk olmaktan bile
kaçınır
başından savuşturursun

yetmişli yıllarda
ay karanlıkta
ölüm pahasına
kelle koltukta
okkalı sloganlar yazılırdı duvarlara
gece yarıları

yaşama geç kalışımız
mücadeleye
bir adım geriden başlayışımız
çocukluğumuzu yaşayamamaktan
sek sek oynayamayıp
ip atlayamamaktan

yaralarım depreştiğinde
yürek yaram sızladığında
bir de yoksunluklarım azdığında
sen gelirsin aklıma
merheme gerek kalmadan
yaramı onardığın

eflatun renklim
içime çektiğim
leylağım
lavanta kokulum
duygularımın ilham rengi
yürek zenginliğim

dostluk
karşılık beklememek
hissetmektir
özlemek
almadan vermektir
paylaşabilmek

hani
kimseye söz vermeyecektik
Cumartesi günü
bulutlarla konuşup
masmaviliklerde
güneşin sofrasına konuk olacaktık

çocuklaşırız
kıvancımızda
şımarıklığımız tutar
sevinçlerimizde
aldırmazlığımız bundan

vurulduğu yaştadır
ölen çocuklar
gençler
vücutlarından
alınlarından
damla damla kanar

çocuklarımız var
kimi Ayşe
kimi Fatma
Ali ya da Alper
ne fark eder
kimi o bölgede