Necati Şimşek Şiirleri - Şair Necati Şimşek

Bardağın yarısın boş iken görür,
Dolu tarafını görmez münafık..
Gözündeki çöpü görürde senin,
Kendinde merteği görmez münafık..

Düz yolda giderken şaşırır seni,

Fani değil mi dünya, içindeki her şeyle,
Hayat zaten bir rüya, ömür geçsin neşeyle,
Kemiksiz dil susar mı, bir kelamda sen söyle;

Herkes yalan dedi de, biz hiç gerçek dedik mi?
Cehennemden kaçarken, Cenneti itmedik mi?

Sen,
Kesekli tarlanın buğday benizli kızı
Zifiri düşüncenin en parlak yıldızı
Belki Hatice adın,
Belki Ayşe,
Belki de Menekşe kim bilir..

Gönlümde buz eriten o kara gözlerine
Bağlandı yürek gözüm, mıhlar gibi çakıldım..
Rüzgârın savurduğu kara saç tellerine
Dağlandı yürek yüzüm, pullar gibi bakıldım..

Yüzünde yanan ışık yansıyorken kalbime

Dilim,
Portakal dilim dilim
Nasıl sevmem ki onu
O benim ilk sevgilim

Dilim,

Gölge düştü ak tepenin üstüne
Şarkı derken serçe kuşlar dostuna
Bilmem bu feleğin bize kastı ne?

Felek ile başım her gün belada
Kulağım ses arar her bir salâda

Soluk almadan bir kez, hep yüklendin fakire
Yük yükledin yetmedi, kendin çıktın semere
Bakmadın kopan bele, yer kalmayan kemere

Aklına gelir miydi kervan terse dönecek
Sondaki uyuz eşek birden öne geçecek

Yine özlemlerim çıktı zirveye
Hasretin yüzümü yaktı be annem
Her sene yaklaştım seni görmeye
Aklımdan geçenler aktı be annem…

Zor imiş ayrılmak bir gün görmeden

Düşünce yanan ateşe
Yanmayı bilmeli yürek.
Billur suda bulup neşe
Sönmeyi bilmeli yürek..

Bülbül ise güle doğru

Yine derine daldım, efkâr bastı gönlümü
Düştüğüm boşluklarda boşluk aradı gönlüm.
Bir bir yine yaşadım yaşadığım ömrümü
Eştim, boşluğa düştü, taşıdığım tüm ömrüm…

Nereden nerelere taşımışım bu canı