Ne çara Şiiri - Turcan Durmuş

Vakit yine senin vaktin...
Yine karanlık çöktü Bu Şehre...
Her gece olduğu gibi bu gecede
yine sen düştün aklımın ücrâlarına,
gecenin bu saatinde herkes gibi uyumam gerekirken ben gözlermi dikip tavana senin hayalini izliyorum
özlemin bir tokat gibi,çarpa çarpa kaçırıyor uykularımı.
Sonrada seni anımsatan bir şarkı duyuyorum,
ve takılıyor dilime adın....
Özleye özleye tükenen yüreğimde
Söyleye söyleye bitiremediğim,şarkı oluyorsun gecenin bir yarısında..

şimdi sen yoksun'ya!
Sokaklar öylesine boş ve öylesine karanlıkki,
Her gece kendimi kaybediyorum o karanlıklarda.
Biliyormusun ;
Ay bile artık eskisi gibi parlamıyor,
Bir umut bir ışık arıyorum karanlıklarda..
Ama Aradıkça kayboluyorum...
Sessiz çığlıklarım yankılanıyor ıssız gecelerin koynunda.
Ne duyan var sesimi nede gören var çaresizliğimi..
sanki Kimsesiz kalmış gibiyim.
Sana yazdığım şiirler bile dost değil artık bana...
Dilim dönmez, kelamım yetmez oldu mısralarıma..
Satırlarım hüzünlü, kalemim sefil,
Hayallerim ise hem yarım, hem paramparça..

Ben kurduğum düşlerin
Imkansız olduğunu...
Biliyordum zaten.
Bana göre Yol güzeldi.
Ve ben Yürümeyi seviyordum sana giden yolda...
yani:
Kırgınlıgım,kızgınlığım sadece kendime,
Sana yok sözüm Sana yok sitemim,Sen üzerine alınma.
Bütün Suç benim,ceza benim....
Geçte olsa anlıyor insan,
Anlıyorkı;
Her güneş nasibine doğarmış....
Benimde, güneşim sen değilmişşin..
Ne çare.....

TURCAN DURMUŞ
28/05/2024