Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Sevdanın gölgesinde yatım yılarca ben
Yanyana dal putak kol olsaydık biz biz
Ezmem yasaktır seni kalbim dayanmaz
Bırak umudum kalsın yeşerecek burada

Seni seviyoru kalbimi sen ağlatma

Pencereyi az önce açtım seni düşündüm
Sesiz dinledim seni eski sözlerin vardı ya
Haykırmıştım sana ben sen seviyorum ya
Şimdi sana yabancıyım benim için değildir

Seni sevdim çok fazla fazlasıi zarar mış

Kurudu damarlarım kan yürümez ki
Filim oynar ben yatmışım karşında
Anlatma filimden kendinde behset
Ben yaşarken seni hayel etmişim

Kırğın geldi koymadıki aç koydu

Köyüm zülfikar il ığdır istanbul mekanım
Çocuktum büğüdüm hayelerimi unutum
Almanyada çalıştım bak şimdi sürgünüm
Üzülme ki bunlara güleceksin sen Navruz

Umduğum çıkmadı çıkmıyor ki karşıma

Kokunu halen ben de koyduğun yerde
Bakıyorum inan gözüm gibi o senden
Bir şeyler anlatıyor kalan eski masaldan
Dinletmem kimseye bana senden özeldir

Benim için çok önemli kıymetini bilmedim

Sensizliğin nöbeti öğlesine zor ki
Sabırım tükendi yoksun yanımda
Hayeline bekçi oldum ağlıyorum
Saatım küsmüş bana sana çalıyor

Seni unutmak çekmesi çok acıdır

Kokladım ben seni çektim içime
Sen yoksun burada avunurum ben
Bedenim de gezen el izlerin vardır
Yenildim ben sana seni seviyordum

Senin yokluğunda burda zorlandım

Gidiyorum burdan yaram sizdendir
İsteseniz kovun gidecem burdan
Alışmıştım size ben kimim bilmem
Şimdi değil soracağım sonuradan

Başımdan çok geçti bu bıraz acı

Zifir karanlıklar bana arkadaş olmuş
Dövünsem boş göz yaşım kurumuyor
Kalbimin sızısını uzaktan gören yoktur
Geceler benim için güneş bana uzaktır

Ruhumu aradım sanki benden uzakta

Yanıyor içimde aşk sönmesi bıraz zor
Buzlanmış dışarısı itfaye çok zor gelir
Ateşlenmiş içimde aşk isiyan ediyor
Şarp la söndürdüm yakarsa kül olurum

Nefesli muzik çalan öpücüğü konduru