Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Emekliyerek biz bir yuva kurmuşuz
Anamdan ben sordum nasıl bir hayat
Dindim yılarca kurdum ben yuvamı
Beni aldı götürüyor kalmadı ki o yılar

Oğlum oldu sevinmek yoktu aklımda

Açmıştı benim gülüm bir baktım ki ağlıyor
Konuştum ben gülümle sevgimi ver geriye
Esme rüzgar burdayım sevgime mani olma
Yüreğimde var sevgin bana ayıt veremem

Şarkılarla yatırdım ben doyurdum elimle

Eski günlerimden aklımda kalan
Ne güler açardı kurudu kökten
Seni benzetemem kuruyan güle
Sen belki çınarsın gölgen çok büyük

Sen bana bende sana bağlıyıdım

Köyde büğüdüm özlemlerimi unutum
Çamur yolar yağmur aman vermiyor
Nöbet var sanki annam ayakta kaldı
Hayvanlar ahırda bizden bıraz rahatı

Çocuklar çıkmazdı kış zor sonbahar

Eski o günlerimi öyle özledim
Gelince eve yavaş yavaş açardım
Kalkarken belki hesap sorardın
Sabah olsun gönül almak kolaydı

Bir kaç saat lığına giderdim belki

Oyun oynandı bana çok kolay harcadınız
Tükenmez enerjimi sana feda yapmışım
Düştüğün çamurlara yıkasanda gitmez ki
At üstünde çok gezdin terlemiş en aşağı

Hürrüyetin marfeti özgür olmaktan geçer

Doluyum ben bugün gelirsen sevinecem
Tutarsan elerimden yeniden doğacağım
Sana yanlış yapmadım söz yapamam ki
Nere baksam sen varsın hatıranı silemem

Kaşın kemen gözün yay baktıkça çalıyorum

Ben küçüktüm uzatım eleri dokunmadı
Çekti çukura o anda akşamları ağladım
Anlamadan geçiyor bende yaşlandım ya
Seneler tez geçti günleri hatırlamadım ki

Dokunmadan ellerim ayrı yaşıyoruz

Hasiret kalmış burda sen orada nasılsın
Gönüle söz geçmiyor ağlamıyacak artık
Yatar gezer sokakta geçtiğin o yerlerde
Kendini harap etmiş o gördüğün değil ki

Gurbeti yaşıyorum kimim var kime gidem

Hasireti ben çektim Sen bilemesin
Çek de gör acı sen çekemesin ki
Beni yedin bitirdin kalmadı ki geriye
Hasiret bende kaldı sen gülüyorsun

Aldığın sevgiyi sen versen geriye