Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Aç gözüm doymadı benim sevgiye
Ne zaman öleceyimi kimse bilmiyor
Her sevilen insan bilmesi gerek
Ben haps olmuşum kim seviyor ki

Ben nasıl yaşadım ki sorun yılara

Tüketin sen beni sonum geliyor
Bu senin yaptığın insanlık değil
Kendim için ayırmadım günleri
Sizin için ben yok oldum sevinin

Sizden istediyim fazla yok zaten

Mutlu günlerimden biri bu yazı
Evleniyor kızım seviniyorum ben
Ne istiyorsun kızım alacam sana
Mutlu ol yeter ki gülsün gül yüzün

Mutlu ol yeter ki beni düşünme

Madem ki gidiyorsun benide götür senle
Bir köşede yatarım evde yer yoksa eğer
Yastık istemem ki bakarak sabah olsa
Güneşe bereber bakalım sevinirim o zaman

Çok geçerse aradan postacıya sorarım

Öylesi varki aç akşam eder
Tok bilemez açlar nasıl yaşıyor
Yoksul soğan yer kimse bilmiyor
Fakir güldüğünde zengin şaşırır

Huzur bulmaz zengin yatamaz akşam

Gül ektim açacak bekle sen orda
Gelirsen solacak su ver doyunca
Kurursa konuşmam asla yılarca
Gelsem de olur sen gül toplarsın

Aklıma gelince o gün yatamam

Ben yılarca hasiret burda yaşadım
Andıkca adınız benimle gezdi
Küstüm ben kadere yanlız benmiyim
Onu ben daha çok sevdim biliyor

Beni bazan geç anlıyor bilmeden

Sizllerden geç gelince telfon
Beni burda telaş üzüntü sarıyor
İşiniz iyimi aman kırıza sokmayın
Bende sizin için yaşıyorum kırız

İhmala gelmez ki iş bulmak zordur

Bir kadın tanıdım yok şimdi burda
Çocuktum yanınmda sevdi o beni
Bilmezdim öyreti bana o kadın
Sonunda bıraktı nerde o kadın

Özgür yaptı beni güldük bereber

Tam vurdun yürekten sızlıyor başı
Sorsana o kimdir o işte sensin
Kaçmaya çalıştım önümü kestin
Ağlatın çok beni o işte sensin

Birdaha zülümü kimseye yapma