Muzaffer Karabulut Şiirleri - Şair Muzaf ...

Susmanın bu kadar büyük güç olduğunu düşünebilseydim,
Hiç mi hiç konuşmazdım.

Ruhunu incitirsen,
Bedenin taşıyamaz yükleri.
Değiştir ki düşünceni;
Değişsin düşüncen.
Cam kırıklarıyla yaşarsan,
Canın; yanarda yanar.

Susmak,
İçine atmak;
Kabusa,
Viraneye,
Zindana çevirir hayatı.
İçimizdeki çığlık:

Ses ve söz
Ve
Nefes!
Nefes olmazsa ne ses olur nede söz.
Çıkar;
Çıkarabilirmisin,

Takma kafana hiçbirşey;
Çıkar hayatından,
Çıkar kafandan,
Çıkar gitsin.
Çıkarmasan ; çıkarları.
Çıkar ilişkisine dönüşür çıkarlar.

Ne kadar acı değilmi,
Karşı tarafın hislerini anlamadan,
Hayatı kendi anladığın gibi anlayacaksın,
Ona göre yorumlayacaksın
Ve de karşı tarafa,
İçindeki kinlere göre davranacaksın.

Nefesin havada asılı kaldığı ,
Buz gibi zamanlardı.
Akşam olunca;
Kasabaya inerdi yaban hayvanlar.
Bizlerse soğuktan değil korkudan çıkamazdık sokağa.
Ama gözümüz,gönlümüz sokaktaydı.

Her nefes sayılı,
Çöz çözebilirsen.
Her kalp atışı süreli,
Çöz çözebilirsen.
Her hücre bilinçli,
Çöz çözebilirsen.

Kapıyı çaldım girdim içeri
Niye zamansız geldin dediler
Düşündüm dedim çıkayım geri
Çayımız bitiyor bekle dediler

Çaylarını içtiler sohbet ettiler

Bir tatlı rüzgardı esen
Almıştı
Aklımızı başımızdan
Daha baharındaydık hayatın
Toyduk
Ama delikanlıydık