Muzaffer Karabulut Şiirleri - Şair Muzaf ...

Karanlıkta bile;
Bir ışık huzmesi gibisin.
Delersin gecenin karanlığını.

Alem saat gibi düzenli ve dakik,
Labirent misali muamma.
Alem sende,
Sen ;saklısın alemde.
Nasıl duyarsın,
Nasıl görürsün,

Kırdılarsa gönlünü,
Tüm bedenin acı çeker.
Bir ah etsen o an,
Sen gibi alem yanar

Sen gidince
Önce sesi susar duvardaki saatin
Sonra çerçeveden çıkartılır resimlerin
Sen gidince
Yalandan akıtılır gözyaşları
Sen gidince

İnsanın giderken bırakacağı bir hatırası olmalı;
Deniz kabuğu misali.
Deniz kabuğu;
Görünüşte bir kabuk
Ama
Sırtında koca bir denizin sesi yüklü.

Gözlerin okyanus misali;
Derinmi ,derin.
Bakınca,
Kaybolurum içinde;
Ah bir anlayabilsen.
Karanlıktayım,boğulmaktayım.

Sen yalnızken;yalnızlığınla,
Bir yay gibisin;gergin.
Sen yalnızken;yalnızlığınla,
Karabulut gibisin;ha yağdın ha yağacak.
Sen yalnızken; yalnızlığınla,
Tomurcuk gül gibisin;açtın açacak,

Hangimiz yanmadıkki
Hangimiz yanılmadıkki
Hangimiz ağlamadıkki
Hangimiz düşmediki
Sevdaya.
Nasılda zormuş,karşılıksız olanı.

Sevgi:
Bir bedende can olmaktır,
Aynı yöne birlikte bakabilmektir,
Kendi benliğini hiç edip hep olmaktır sevgi.

İçimizdekileri:
Dışarıya atmanın,
Zamanı şimdi.
Camdan:
Dışarıyı seyretmenin ,
Zamanı şimdi.