Mutluluk kim sen kim Şiiri - Turcan Durmuş

Bir gün eğer habersizce terk edersem bu dünyayı,
Herkes bilsin ki hepinize çok kırgınım.
Gerçi kimsenin bir kabahati yok aslında ,
Ben kimseye değil insanlığıma yenildim
Benim başımı öne eğdiren yüreğimdi,
Beni Diz çöktüren merhametim,
Beni Susturan vicdanımdı.

Eskiden,
Gözlerimin içi gülerdi ,
parıl parıl parlardım ama ,
Ama artık içim dışım karanlık,
Benim içimdeki ışığı çaldılar..
İçimdeki çocuğun kırgınlığı batıyor yüreğime.

Önce duygularımı kaybettim sonra ,,
sonra'da hiçbir şey kalmadıki zaten
Yoluna yol olduklarım,bir yolunu bulup yok oldular.
Sevildiğimi zannettiğim kalpte misafir bile olamadığımı anladım.
Benim,göğsümün ortasında duran bıçağın sahibi ile sarılıp huzurla uyumuşluğun bile var
Biliyorum,Belkide hata biraz bendeydi, üzerime yıkılacağını bildiğim duvarları,
bu kadar çiçekle süslememeliydim..
Dedimya kimsenin bir kabahati yok aslında

Ben Bahari hep pencereden izlemek zorunda kalmışım,bununla yetinmişim,
Bazen izlemekle değil de yaşayacağımı düşündüğüm zamanlarda
kendimi Birdenbire kışın ortasında,
zemheride bulmuşum....
Yani Ne zaman mutlu olmak için bir adım atsam hep koca bir çukur içinde buluyorum kendimi.
Ve bu çukur beni içine ,
o kadar çok alıyorki ,
ne kadar uğraşırsam uğraşayım oradan çıkamıyorum
Sonra yorulup vazgeçiygrum.
Ve diyorum'ki kendi kendime;
Ah be adam/kadın
Ah be adam/kadın
mutluluk kiiim,sen kim..