Ne acayip şeydir içinden geçenleri gizlemek,
Ve saklanmasına sebep olan kişiyi sevmek.
Yüreğinin ağzını kapatıp susturmak ne acayip şey,
Konuşmak isteyene söz hakkı vermemek.
Ne acayip bir şey karşında durana sadece bakmak.
Sohbetin sadece onun konuşmasından ibaret olması;
Üç kadehlik sükûnetin var içimde,
Dördüncü kadehte bütün cümleler,
Gözyaşlarımla birlikte, hayaline serzenişte.
Oysa normal kafayla da seviyorum seni,
Ama nedense hep içten içe…
Bir baksan gözlerimin içine,
Yüreğini sereceğim ortaya.
Yanaklarımdan akıp giderken,
Düşüşünü göreceksin damla damla.
Ve sende ağlayacaksın o an.
Ama ben düşmeyeceğim yanaklarına,
Aslında karşılıklı seveceksin karşındakini,
Ne kadar severse, o kadar öleceksin.
Seni düşündüğü kadar üşüyecek,
Gözlerinin bakış sebebini bilip,
Sözleri kadar değer vereceksin.
Hiç düşünmemelisin ne kadar sevdiğini,
Çok takmayacaksın bulut gözlerinin gece mesaisini,
İçinden onu söküp attığını unutmayacaksın.
Elinde kalem, gecen de hüzün olmayacak.
Boş sayfaları, boş insanlarla doldurmayacaksın.
Gözyaşın, saçların, bedenin dökülüyorsa yerlere,
Düştüğü yerden tohumlanacak sevgiler seçeceksin kendine.
Başkadır aşk;
Kalpten göze doğru bir yaş salgılanır.
Algıların sadece yüreğinde birikir.
Ellerinde boşluk dolduran bir kalem,
Kafanda milyon soru işareti olur.
Eski günlerde kalan acılar,
Sevdimduymaz bir yüreğim olsaydı,
İnan ölmezdim böyle her gece.
Serapsever bakışlı gözlerim,
Ve maceraperest hislerimin kurbanıyım.
Her zannımda sensizlik olsa bile,
“Bensizlik”ten mustarip yüreğim;
Bir ağacın yaprağı yere bırakması
ve yaprağın yere düşme mesafesidir sensizlik.
Sensizlik; çorbanın tuzsuz,
Rakının buzsuz,
ve şiirlerin sonsuz oluşudur.
Hiç aklında değilim biliyorum.
Beyninin algılamadığı yerde yaşıyorum,
Gözlerinin göremediği yerlerde,
Ama eksenin etrafında yaşıyorum.
Sadece nefesimle dokunabiliyorum,
Dokunulması imkânsız ellerine.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!