Münevver Şenol Şiirleri - Şair Münevver ...

Altın gibi değerli sevgini,yüreğimde sakladım.
Şimdiki sahte sevgileri gördükçe, değerini anladım.
Sanmaki unuttum,inan adın hiç düşmüyor dudaklarımdan.
Şu anda ağlıyorum,gözyaşlarım akıyor yanaklarımdan.
Biliyorsun seni görmemek için yaşadığım kenti terkettim.
Ama genede silemedim aklımdan.

Hayat hiç bir fedakarlığa,değmezmiş meğer.
Anladım,anladım ama çok geç anladım.
Hep derdimki,ben hiç hasta olmayayım.
Çocuklarım kanatlanır,uçar gelir yanıma.
Hayret,ben onları nekadarda büyütmüşüm gözümde.
Kendimden onlara hep on vermişim.

Yaşıyorum Tanrım, yaşamak buysa eğer?
Zorla yürümek koşmaksa?
AA! , koşuyormuşum ben meğer
Bağırmak ağlamaksa?
İsyan etmekse?
Evet ediyorum ben.

Hayatta neye özendiysem, utlaka bir aksilik olmuştur,pendikte oturduğumuz gecekondunun sahibi,makinist hasan amcanın tam,9 kiracısı vardı kocaman çevirdiği bahçenin etrafına derme çatma konduları dizmiş,evmi? evişte,istanbulmu? istanbul taşı toprağı altın diyen gelmiş, her yöreden insan vardı, ama hepimiz bir aile gibitdik,annem işe giderken kardeşimle beni onlara emanet eder gözü arkada kalmazdı çünki kendi evlatları gibi gözetir kollarlardı,.Bir bayram ben gene artist mecmuasından belgin doruğun kıyafetinden,çizdim modeli mahalle terzimiz meryem teyzeye,götürdüm o zaman konfeksiyon pek yoktu,kalın kemerli kalçadan büzgülü,leylak rengi akfilden eteğim altında tabiki kolalı dantelli jiponum üstünede beyaz karpuz kollu kare yakalı önünde inci düğmeli bulüzüm,
ayağımdada beyaz rugan çaça topuklu ayakkabılarım,pekte havalıydım doğrusu,ozaman saçlarım çok uzundu annemden yalvar yakar kahkül için izin almıştım,ama belgin doruk yanlardanda yanağına doğru ay gibi kıvırıp,cina yapmıştı,bende bir cesaret kestim limonlu suylada ıslatıp cina yaptım o zamanlar jöle falan yoktu,tabi annem işten geleceğine yakın,kestiğim cinaları uzun saçların arasına katardım,taki bayramda saçlarımı topuz,yaptırana dek,ama anneme berber yanlışlıkla kesti,uzar canım kökü bende değilmi? dedim bayram diye birşey demedi,ozaman mizampile vardı saçlar bügodelerle sarılır kocaman bir makinada saatlerce beklersin şimdiki gibi saçları yola yola fön yoktu,bayram sabahı önce annemle kardeşimle bayramlaştım,annem belli etmemeye çalışsada ben babamızın yokluğundan burukluğunu hissedebiliyordum,sırayla komşularla bayramlaşmak için önce yan komşumuz kayserili kezban teyzelere gireceğim,ama kapıda çarpışmamız,onun elindeki bulaşık suyu dulu tasın üzerime dökülmesiyle ikimizin attığı çığlığa herkez geldi,lavobası bozulmuş oda bulaşık suyunu bahçeye dökmeye gidiyormuş,ben hıçkırarak ağlarken kezban teyze gadalarını alırım ağlama şimdi gider sana yeni alırım diyor,ben aynısından bulamassın biliyorsun ben bunu diktirdim derken,elazığlı sevim teyze kezban ellerin kırıla,çağanın bayramını haram ettin derken kızı tülin,annesini çekerek hahın işine karışma diyor,sivaslı melek teyze göz yaşlarımı silerken kurban olurum o göz yaşlarına ağlama kurban,diyor rizeli emine teyze uşağım haçan şimdi gider aynısından alurum da diye teselli ediyor evet ben birdaha o kıyafetimi giyemedim malesef,ama sonraları ben onların hepsinin taklitini yapıyordum onlarında çok hoşuna gidiyordu sanki bir tiyatro oyunu gibi,anıyoduk.

Çeşitli hastalıklar bırakmasa da peşini.
Radyo, televizyondan duyurursun sesini.
Hiçbir güç kıramaz hevesini.
Neşeyle kalasın Münevver Şenol.

Gönül bahçesini açıp bekleyesin.

Böyle acı çekerek yaşamayı isteme benden.
Birgün canıma kıyarım ha haberin olsun.
Oysa ki, ben ne hayaller kurmuştum kendi adıma.
Olmadı gitti, ne yapalım hayırlar olsun.
Papatyalardan fallar tutmuştum.
Hep seviyor çıkmıştı o da yalanmış.

Vicdan mahkemesine verdim ben seni
Dün akşam yok yere kavga çıkardın.
Olmayan hakkını, haram ettin sen bana.
Ben de seni vicdan mahkemesine verdim.
Sabıka kaydın hayli kabarık, suçun ise, vicdansız çıktı.
Meğer sen ne kadar günahkarmışsın.

Müniş ana bir avuç harçla attı temeli.
Dostları da bu fırsatı bekliyormuş demek ki.
Kadın erkek toplanmışlar kucaklarında sevgi taşları.
Erkekler de,var gücüyle karıyorlar harçları.
Müniş ana oturduğu yerden yardım ediyor.
Mahmut kalfanın kızı ya o örüyor duvarları.

Birgün gelip öldüğümde,
Yas tutmayın, anın beni.
Ama,
İyi deyin yada demeyin,
Tek dileğim, unutmayın anın beni.
Şarkılardan fal tutun benim adıma,

Sabırsızlıkla beklerken göründü, nihayet umut treni.
O kalabalıkta hangi vagon diye bakmadan girdim içeri.
İlk bulduğum yere hemen oturdum.
Şöyle etrafıma bir baktım.
Herkesin suratı asık, sirke satıyor.
Merak ettim, yanımdakine sordum: