Muammer Orak Şiirleri - Şair Muammer Orak

Bir bozuk saat gibidir yüreğim, bozulunca hep sende durur.

Yinede, bir günde bozuk olduğu halde iki kez doğru zamanı gösterir. Birisinde beni diğerinde ise seni...

O uçsuz bucaksız boyutlar arasında kaybolmadan, kendini, benliğini, bendini, eneni, eneyi tekraren yakalamak, tekraren tutmak.
O boyutların içerisindeki, zihindeki bulanmış kavramları, tıpkı demirin güneşten ve havadan paslanmasını, tıpkı tahtanın güneşten ve havadan çürümesini engellemek için yeniden cilalanmak gibi…!

muammer orak

Çocukken daha yeni saymaya başlarken, saymasını öğrenme niyetine abi abla diyebilirdik büyüklerimize.
Büyüdükde ne oldu, saymayı öğrendikmide, abi abla diyemez olduk büyüklerimize?
Sayılmak istedikya, büyüdükya Abi Abla olduk küçüklerimize.
Çocukca üzülüyorum, artık çoğaldıya, sayılamaz olduya abi abla diyemiyoruz, çocukca büyüklerimize.
Büyüdükya yalanı öğrendikya, yalanca Abi Abla...
Aileden dışardakilerine, hangi Abi Abla?

Niçin dökülür yapraklar sonbaharlarda?
Ağaçlarda ağlar ve kitaplar olur en sonunda!

İnsan sevdiğinin ismini arar mezar taşlarındaki o kalıplarda…

Bir düşünüşüm vardır, yazının icadı hangi herhalükardaki ihtiyaçlarda?

- Susmaktan korktum ve konuştum.
Dinlemektende korktum yine konuştum.

- Korkumu yenmek için sustum ve dinledim.
- Meğersem, korkum senin konuşmanla beni teslim alışınmış.

Ælif belki bir dikendi, belki bir Asâ, belki bir Çuvaldız, belkide taşı kazıyan bir Keski, belkimde bir Kalem idi.
Ælif Nûn kalemiyle karıştırılınca, Nûn'un mürekkep kabı oluşu hatra geldi!
Ælif ile Nûn bir arada olunca Æne oldu, Ben oldu.
Nûn Kalem olu verdi.
Besmelenin başındaki Zülfe hayatın tohumuydu.
Peki Nûn'un başındaki Zülfe ne idi?

Maksud olur gönülden yâre.
Zifri karanlık, bir tılsım nûrun olması çâre.
Yârim çârem olursa pektir pâre.

Aklım almaz, arşı cihandaki ezeli ebedi.
Umudun ümidin bir dirhemi hem hayali hemde ummamdaki umumi.

Göremiyorum maske giymişin yüzüne.
Elliyemiyorum eldiven giymişin eline.
Duyamıyorum kısık sesine.
Hissedemiyorum körelmiş sezine.
Sen bendeki özüme.
Ben sendeki özüne.

Gölgeni sev, çünkü aydınlığın karanlığa Var olma imkanını sağlaması, senin Vâr olabilme gerekçen, Vâr oluş reçeten olabilir.
Şunuda unutma, o' kainattaki ucsuz bucaksız karanlık, potansiyelsiz Işığa asla Var olma imkanı sağlamaz...

Bir söz yazsam öze.
Aslı zaten töz de.
Gerek varmıdır dildeki kulaktaki söze.
Kendimi asla göremiyorum kendi gözlerimle. Görüyormusun kendini kendi gözlerinle? Gördüklerimi asla aynen göremezsin gözlerinle. Gördüklerini asla aynen göremeyeceğim gözlerimle.
Gördüğüm gözlerimde, gördüğün gözlerinde.
Aynanın bahsi olamaz, ters gösteriyor işte.