Bir düşünsenize, bir İncir çekirdeğinden ve bir İncir ağacının çiçek poleninden bir İncir ağacı yetişir.
Mevsiminde ağacın İncirini vermesiyle bir İncirin içerisinde, bilmem ne kadar İncir çekirdeği, demekki bir mevsiminde bir İncir çekirdeğinin ve poleninin içerisinde bir İncir ağacının verdiği kadar İncirler saklı…
Pekiyâ, çekirdeği olmayan meyvelere ne demeli?
Bir bozuk saat gibidir yüreğim, bozulunca hep sende durur.
Yinede, bir günde bozuk olduğu halde iki kez doğru zamanı gösterir. Birisinde beni diğerinde ise seni...
Çiçeğin boyun eğmesi yerçekimi kanunundansa, neyse aşkın kanunu, Güneşmi sevdi çiçeği çiçekmi sevdi Güneşi?
Çiçek Güneşe dediki, bak yerden geldim yine yere gideceğim, geldiğim yere eğdim boynumu ulaşamadığım Güneş, sen ulaştın bana bak senden aldım rengimi!...
Sonunda Güneşde Çiçeğe dediki, rengime bürünsende aşkın kanunu sevilmesi gereken değilmiydi, dengini!
O uçsuz bucaksız boyutlar arasında kaybolmadan, kendini, benliğini, bendini, eneni, eneyi tekraren yakalamak, tekraren tutmak.
O boyutların içerisindeki, zihindeki bulanmış kavramları, tıpkı demirin güneşten ve havadan paslanmasını, tıpkı tahtanın güneşten ve havadan çürümesini engellemek için yeniden cilalanmak gibi…!
muammer orak
Çocukken daha yeni saymaya başlarken, saymasını öğrenme niyetine abi abla diyebilirdik büyüklerimize.
Büyüdükde ne oldu, saymayı öğrendikmide, abi abla diyemez olduk büyüklerimize?
Sayılmak istedikya, büyüdükya Abi Abla olduk küçüklerimize.
Çocukca üzülüyorum, artık çoğaldıya, sayılamaz olduya abi abla diyemiyoruz, çocukca büyüklerimize.
Büyüdükya yalanı öğrendikya, yalanca Abi Abla...
Aileden dışardakilerine, hangi Abi Abla?
Es ist gut wenn man weißt was das Da ist, denn dann weißt man dadurch das man wach wird…
Aber, wenn man nicht weißt, dass was das Da ist, das man Da ist, dann weißt man nicht was das Da davor war,...
Somit, womit man wohin das Da, daß es davon das Da dadurch damit Das, Dann und Dank, das Werden werden solle...!
Niçin dökülür yapraklar sonbaharlarda?
Ağaçlarda ağlar ve kitaplar olur en sonunda!
İnsan sevdiğinin ismini arar mezar taşlarındaki o kalıplarda…
Bir düşünüşüm vardır, yazının icadı hangi herhalükardaki ihtiyaçlarda?
- Susmaktan korktum ve konuştum.
Dinlemektende korktum yine konuştum.
- Korkumu yenmek için sustum ve dinledim.
- Meğersem, korkum senin konuşmanla beni teslim alışınmış.
Ælif belki bir dikendi, belki bir Asâ, belki bir Çuvaldız, belkide taşı kazıyan bir Keski, belkimde bir Kalem idi.
Ælif Nûn kalemiyle karıştırılınca, Nûn'un mürekkep kabı oluşu hatra geldi!
Ælif ile Nûn bir arada olunca Æne oldu, Ben oldu.
Nûn Kalem olu verdi.
Besmelenin başındaki Zülfe hayatın tohumuydu.
Peki Nûn'un başındaki Zülfe ne idi?
En hızlı olan tek şey ışıktı.
Kovalayınca yetişip gören yoktu.
Yakalayınca gölgeler çöktü.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!